Dół czaszkowy środkowy

Dół czaszkowy środkowy – zagłębienie w wewnętrznej powierzchni czaszki.

Jest to jeden z trzech dołów czaszki, wyżłobień w wewnętrznej jej powierzchni modelowanych przez jej zawartość. Dodziobowo, a także nieco powyżej odeń (zwłaszcza u przeżuwaczy i świni) leży dół czaszkowy donosowy, z tyłu zaś dół czaszkowy doogonowy.

Środkowy dół czaszki w kierunku przednim sięga bruzdy skrzyżowania wzrokowego. Jego część buduje kość podstawnoklinowa, w środkowym fragmencie której znajduje się siodło tureckie, obejmujące grzbiet siodła oraz leżący do przodu od niego wgłębienie zwane dołem przysadki. Bocznie zaś biegną bruzdy na powierzchniach skrzydeł rzeczonej kości, obserwowane u przeżuwaczy i u świni, a u konia i drapieżnych nawet podwójne. Zmierzają one do otworu oczodołowo-okrągłego. Można wyróżnić bruzdę przyśrodkową oraz boczną. Ta pierwsza dochodzi do szczeliny oczodołowej. Bruzda boczna natomiast koniec swój ma na otworze owalnym. Jeszcze bardziej bocznie znajduje się z kolei dół płata gruszkowatego.

W obrębie środkowego dołu czaszki znajduje się śródmózgowie.

Zobacz też

• Dół czaszki środkowy u człowieka

Bibliografia

• Kazimierz Krysiak, Henryk Kobryń, Franciszek Kobryńczuk: Anatomia zwierząt. T. 1: Aparat ruchowy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012. ISBN 978-83-01-16755-4.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.