DarkSide (eksperyment)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

DarkSide – międzynarodowy zespół naukowy, którego celem jest odkrycie ciemnej materii, przy założeniu że składa się ona z ciężkich i słabo oddziałujących cząstek elementarnych (WIMP). Zespół planuje w tym celu budowę serii coraz większych detektorów wypełnionych ciekłym argonem. Detektory te umieszczone będą w podziemnej części Narodowego Laboratorium Gran Sasso pod masywem Gran Sasso d’Italia we Włoszech.

W skład zespołu wchodzą naukowcy z USA, Włoch, Rosji, Polski, Ukrainy i Chin[1].

Technika eksperymentalna[edytuj | edytuj kod]

Eksperyment ma służyć poszukiwaniu przypadków zderzeń cząstek ciemnej materii z jądrami atomów argonu. Zderzenie takie spowoduje odrzut jądra z pędem kilkudziesięciu keV. Poruszające się w ciekłym argonie jądro spowoduje jonizację kolejnych atomów argonu. Jonizacja ta wykrywana jest na dwa sposoby: przez detekcję światła scyntylacyjnego i przez bezpośrednią detekcję elektronów. Elektrony, które nie zrekombinowały z jonami argonu, dryfują w wytworzonym w detektorze polu elektrycznym trafiając w końcu do obszaru z gazowym argonem, gdzie rozpędzone przez pole elektryczne wytwarzają wtórne scyntylacje. Niezależny pomiar liczby fotonów z pierwotnej scyntylacji i elektronów pozwala na wyznaczenie energii kinetycznej jądra i jednocześnie na odróżnienie przypadków tła – jonizacji wywołanej przez promieniotwórczość β lub γ[2]. Zarazem pomiar miejsca detekcji elektronów i czasu ich dryfu pozwala na dokładne zlokalizowanie punktu oddziaływania w detektorze (na zasadzie komory projekcji czasowej).

Dla zminimalizowania tła od promieniowania kosmicznego i neutronów pochodzących z naturalnej promieniotwórczości skał, cały detektor będzie zamknięty w zbiorniku z ciekłym scyntylatorem, a ten z kolei w zbiorniku z wodą. Daje to możliwość zaobserwowania i odrzucenia przypadków, w których cząstka z zewnątrz mogła się dostać do detektora.

Naturalny argon zawiera niewielką domieszkę promieniotwórczego izotopu 39Ar. Izotop ten, o czasie połowicznego zaniku wynoszącym 269 lat produkowany jest w górnych warstwach atmosfery przez promieniowanie kosmiczne. Aby zredukować tło z tego źródła planowane jest użycie argonu ekstrahowanego z głębokich odwiertów, zawierającego sto razy mniej izotopu 39Ar niż argon atmosferyczny[3].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Eksperyment został formalnie zaproponowany w roku 2008 przez grupę amerykańskich uczelni i laboratoriów[2]. W roku 2011 uruchomiony został prototypowy detektor DarkSide-10, którego celem było przetestowanie koncepcji detektora, pomiary czułości i wielkości sygnału[4]. Od listopada 2013 rozpoczęło się zbieranie danych przez detektor DarkSide-50, zawierający 50 kg ciekłego argonu[5]. Detektor ten będzie zbierał dane przez co najmniej 3 lata. Jednocześnie planowana jest budowa większego detektora, o masie kilku ton.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. The DarkSide Collaboration [online] [dostęp 2014-01-19] (ang.).
  2. a b Peter D. Meyers, Cristiano Galbiati, Frank Calaprice, DarkSide-50: A Direct Search for Dark Matter with New Techniques for Reducing Background [online], 2008 [dostęp 2014-01-19] [zarchiwizowane z adresu 2013-02-24] (ang.).
  3. H.O. Back i inni, First Large Scale Production of Low Radioactivity Argon From Underground Sources, „arXiv”, 26 kwietnia 2012, arXiv:1204.6024 [astro-ph.IM] (ang.).
  4. T. Alexander i inni, Light yield in DarkSide-10: A prototype two-phase argon TPC for dark matter searches, „Astroparticle Physics”, 49, Elsevier, 2013, s. 44–51, DOI10.1016/j.astropartphys.2013.08.004, arXiv:1204.6218 [astro-ph.IM] (ang.).
  5. Catherine Zandonella, Welcome to the DarkSide: Project aims to find particles of dark matter [online], Phys.org, 17 stycznia 2014 [dostęp 2014-01-19] (ang.).