Depresja wsobna
Depresja wsobna, depresja inbredowa – obniżenie dostosowania osobników powstałe w wyniku kojarzenia krewniaczego. Uwidacznia się szczególnie w fenotypie cech o niskiej wartości wskaźnika odziedziczalności i zdolności do adaptacji w nowych warunkach bytowania i spadku odporności na schorzenia. W konsekwencji przejawia się spadkiem przeżywalności i sukcesu rozrodczego[1].
Depresja inbredowa u zwierząt hodowlanych charakteryzuje się obniżoną plennością i płodnością, mniejszą wydajnością, gorszymi przyrostami dobowymi itp.
Przynajmniej część obciążenia genetycznego populacji uwidacznia się jedynie u homozygot, które ze zwiększoną częstotliwością występują w potomstwie spokrewnionych organizmów[1]. Jest to szczególnie istotne w niewielkich populacjach, np. takich, które przeszły przez efekt wąskiego gardła, ponieważ tempo wzrostu wsobności jest odwrotnie proporcjonalne do efektywnej wielkości populacji[2]. Głównymi czynnikami wpływającymi na depresję wsobną są przeszłe mutacje, selekcja i dryf genetyczny[1].
Zjawiska takie jak oczyszczanie czy ratunek genetyczny zmniejszają depresję wsobną[1][2], choć ich celowe przeprowadzanie wiąże się z ryzykiem przynajmniej okresowego zmniejszenia dostosowania[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Philip W. Hedrick, Aurora Garcia-Dorado. Understanding inbreeding depression, purging, and genetic rescue. „Trends in Ecology and Evolution”, 2016. DOI: 10.1016/j.tree.2016.09.005. (ang.).
- ↑ a b Genetyka w ochronie przyrody. W: Joanna R. Freeland: Ekologia molekularna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008, s. 225–261. ISBN 978-83-01-15413-4.