Dropie (obraz Józefa Chełmońskiego)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dropie
Ilustracja
Autor

Józef Chełmoński

Data powstania

1886

Medium

olej na płótnie

Wymiary

66,5 × 100,5 cm

Miejsce przechowywania
Miejscowość

Warszawa

Lokalizacja

Muzeum Narodowe

Dropieobraz olejny malarza Józefa Chełmońskiego. Dzieło jest przechowywane w Muzeum Narodowym w Warszawie.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec pobytu we Francji artysta coraz bardziej tęsknił za krajem i polskim krajobrazem. W okolicy, w której mieszkał, próbował szukać pejzaży, przypominających mu rodzime. Na jednej z podparyskich łąk zaobserwował świtem dropie, co stało się inspiracją do namalowania obrazu[1][2].

Opis[edytuj | edytuj kod]

Na płótnie malarz przedstawił grupę ptaków na pokrytej rosą, a być może i szronem, łące. Na pierwszym planie widać, szczegółowo ukazane, trawy, namalowane złamanymi zieleniami i błękitami. Na drugim planie Chełmoński umieścił brązoworude dropie, zajęte czyszczeniem piór i poszukiwaniem pożywienia; każdy z nich posiada cechy indywidualne. Delikatne ruchy niewielkiego stada są skontrastowane ze spokojną statyczną perspektywą rozciągającego się w tle pejzażu. Kontrast tworzą również szczegółowo oddane źdźbła traw i miękko, malarsko potraktowane niebo. Horyzont rozmywa się w szarofioletowych mgłach. Nad pustką łąki dominuje jasnoszary pas przestrzeni. Stonowana kolorystyka obrazu sugestywnie oddaje atmosferę i chłód jesiennego poranka. Dropie są oszczędne w formie i kontemplacyjne w nastroju[3][2][1].

Płótno zostało zaprezentowane w styczniu 1887 r. w Zachęcie i spotkało się z nieprzychylnymi reakcjami warszawskich krytyków sztuki. Współcześnie uznawane jest za jeden z najlepszych obrazów w dorobku Chełmońskiego[3].

Dropie wyznaczają nowy rozdział w twórczości Chełmońskiego: w tworzonych później pracach zaszły duże zmiany, dynamiczne kompozycje ustąpiły miejsca wyciszonym krajobrazom, często pozbawionym sztafażu. Na jego płótnach pojawiały się motywy pól i polnych dróg, lasów, rzek i jezior. Artysta zaczął malować w plenerze, rezygnując z mocnych, kontrastowych barw na rzecz stonowanych kolorów[4][5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Sławomir Gowin: Józef Chełmoński. Warszawa: Edipresse Polska S. A., 2006, s. 64, seria: Ludzie Czasy Dzieła. ISBN 978-83-7477-206-8.
  2. a b Katarzyna Rzontkowska, Chełmoński, Warszawa: Edipresse Polska, 2017, s. 54, ISBN 978-83-8117-211-0.
  3. a b Józef Chełmoński. Poznań: Oxford Educational sp. z o.o., 2008, seria: Wielka Kolekcja Sławnych Malarzy. ISBN 978-83-252-0130-2.
  4. Stefania Kozakowska-Krzysztofowicz, Franciszek Stolot: Historia malarstwa polskiego. Kraków: Ryszard Kluszczyński, 2000, s. 223–224. ISBN 83-88080-44-X.
  5. Jerzy Malinowski: Sztuka polska. Sztuka XIX wieku. Warszawa: Arkady, 2021, s. 285–287. ISBN 978-83-213-4836-0.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Józef Chełmoński. Poznań: Oxford Educational sp. z o.o., 2008, seria: Wielka Kolekcja Sławnych Malarzy. ISBN 978-83-252-0130-2.
  • Katarzyna Rzontkowska, Chełmoński, Warszawa: Edipresse Polska, 2017, s. 54, ISBN 978-83-8117-211-0.
  • Stefania Kozakowska-Krzysztofowicz, Franciszek Stolot: Historia malarstwa polskiego. Kraków: Ryszard Kluszczyński, 2000, s. 223–224. ISBN 83-88080-44-X.
  • Jerzy Malinowski: Sztuka polska. Sztuka XIX wieku. Warszawa: Arkady, 2021, s. 285–287. ISBN 978-83-213-4836-0.
  • Sławomir Gowin: Józef Chełmoński. Warszawa: Edipresse Polska S. A., 2006, s. 64, seria: Ludzie Czasy Dzieła. ISBN 978-83-7477-206-8.