Dzwinka Matijasz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dzwinka Matijasz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

16 listopada 1978
Kijów

Narodowość

ukraińska

Dziedzina sztuki

literatura

Multimedia w Wikimedia Commons

Dzwinka Matijasz (Дзвінка Валентинівна Матіяш, ur. 16 listopada 1978 w Kijowie) – ukraińska pisarka i tłumaczka.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się 16 listopada[1] 1978 roku[2][3] w Kijowie[3]. Jedną z jej sióstr jest poetka Bohdana Matijasz[3]. W latach 1995– 2002[2] studiowała literaturę[4] na Akademii Kijowsko-Mohylańskiej, po czym w latach 2002–2006 kontynuowała naukę w Europejskim Kolegium Polskich i Ukraińskich Uniwersytetów w Lublinie[2][3].

Zadebiutowała w 2005 roku[3] kontemplacyjną[4] prozą Реквієм для листопаду[3]. W swoim dorobku ma książki dla dorosłego odbiorcy jak i dla dzieci[5]. Jej prace dwukrotnie znalazły się na liście nominowanych do tytułu najlepszej książki roku według ukraińskiej redakcji BBC (ang.: „BBC Ukrainian Book of the Year”)[5], zaś francuskie tłumaczenie jednej z jej książek pt. Histoires sur les roses, la pluie et le sel autorstwa Justine Donche-Horetska otrzymało nominację do Nagrody Drahomana (2020)[6]. Twórczość Matijasz została przetłumaczona na język polski[2], francuski, chiński[5], angielski, niemiecki, włoski i serbski[4].

Proza Matijasz ceniona jest za stylistycznie wysmakowane[2][5] monologi kontynuujące tradycję zapoczątkowaną przez Jurija Izdryka i Tarasa Prochaśko[1][2]. W swej często filozoficznej twórczości porusza tematy związane z fundamentalnymi ludzkimi wartościami, pięknem, dobrem i Bogiem[3]. Źródłem inspiracji jest dla niej mistycyzm katolicki[1][5].

Przekłada z polskiego, białoruskiego, rosyjskiego i angielskiego[2]. Przetłumaczyła m.in. utwory Andreja Chadanowicza, Jana Twardowskiego[3], czy Ryszarda Kapuścińskiego[2].

Dzieła[edytuj | edytuj kod]

  • Реквієм для листопаду, 2005[2]
  • Роман про батьківщину[1], 2006[2], wyd. pol.: Powieść o ojczyźnie, tłum. Bohdan Zadura (2013)[7]
  • Казки П’ятинки, 2010[8]
  • Історії про троянди, дощ і сіль, 2012[2]
  • День Сніговика, 2014[9]
  • Марта з вулиці Святого Миколая, 2015[10]
  • Перше Різдво, 2016[11]
  • Дорога святого Якова, 2017[12]
  • Подарунок від святого Миколая, 2018[13]
  • Мене звати Варвара, 2021[14]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Дзвінка Матіяш [online], Видавництво Старого Лева [dostęp 2022-04-15] (ukr.).
  2. ↑ a b c d e f g h i j k Dzwinka Matijasz [online], Biuro Literackie [dostęp 2022-04-15] (pol.).
  3. ↑ a b c d e f g h Dzvinka Matiyash, [w:] Herstories. An Anthology of New Ukrainian Women Prose Writers, Michael M. Naydan (red.), Glagoslav Publications, 2018, ISBN 978-1-909156-03-6 [dostęp 2022-04-15] (ang.).
  4. ↑ a b c Florence Gopikian Yeremian, Rencontre avec Dzvinka Matiyash, une écrivaine contemplative [online], Syma News : votre magazine d’actualité, 5 września 2020 [dostęp 2022-04-15] (fr.).
  5. ↑ a b c d e Dzvinka Matiyash [online], Les Éditions Bleu & Jaune [dostęp 2022-04-15] (fr.).
  6. ↑ The long list for the 2020 Drahomán Prize has been announced [online], PEN Ukraine, 8 grudnia 2020 [dostęp 2022-04-15] (ang.).
  7. ↑ Powieść o ojczyźnie [online], Biuro Literackie [dostęp 2022-04-15] (pol.).
  8. ↑ «Казки П’ятинки» — абетка добра від Дзвінки Матіяш [online], ЛітАкцент - світ сучасної літератури, 11 lutego 2011 [dostęp 2022-04-15] (ukr.).
  9. ↑ Дзвінка Матіяш, Denʹ Snihovyka, Brusturiv 2014, ISBN 978-617-7236-02-2, OCLC 905543419.
  10. ↑ Матіяш Дзвінка, Marta z vulyt︠s︡i Svi︠a︡toho Mykolai︠a︡, Lʹviv 2015, ISBN 978-617-679-159-1, OCLC 935226027.
  11. ↑ Дзвінка Матіяш, Перше Різдво, 2016, ISBN 978-617-679-308-3.
  12. ↑ Дзвінка Матіяш, Doroha svi︠a︡toho I︠A︡kova, Lviv 2017, ISBN 978-617-679-393-9, OCLC 1045630131.
  13. ↑ Дзвінка Матіяш, Подарунок від святого Миколая, 2018, ISBN 978-617-679-611-4.
  14. ↑ Дзвінка Матіяш, Мене звати Варвара, 2021, ISBN 978-966-679-976-3.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Dzwinka_Matijasz&oldid=72096672”