Ełka Njagołowa
Ełka Njagołowa, bułg. Елка Няголова (ur. 5 lipca 1952 r. w Dobriczu) – zamieszkała w Warnie bułgarska poetka, dziennikarka, redaktorka i wydawca książek.
Ukończyła studia na Wydziale Filologii Bułgarskiej Uniwersytetu im. Klementa Ochrydzkiego w Sofii. Wiele lat pracowała jako dziennikarka i redaktorka w centralnej prasie bułgarskiej. Obecnie jest dyrektorką Międzynarodowego Stowarzyszenia Pisarzy i Publicystów odpowiadając za kraje bałkańskie. Założyła Słowiańską Akademię Literacką i Artystyczną w Warnie i została jej prezesem. Jest redaktorem naczelnym pisma literacko-artystycznego Znaci (Znaki)[1]. Wiersze Ełki Njagołowej są tłumaczone na rosyjski, ukraiński, angielski, niemiecki, francuski, serbski, polski, rumuński, grecki.
Jest laureatką 11 znaczących krajowych nagród literackich, takich, lak np. „Złoty Pegaz” w konkursie „Wiosna Południa” (za debiut książkowy) w 1985[2], Nagroda im. Christo Botewa wydawnictwa „Christo Botew” za rok 2005, Wielka nagroda „Źródło Białonóżki”, przyznawanej za całokształt twórczości. Otrzymała również nagrodę literacką im. L. N. Tołstoja Międzynarodowego Stowarzyszenia Pisarzy i Publicystów. Jest pierwszą laureatką ogólnokrajowej nagrody literackiej im. Dory Gabe, za całokształt twórczości. Zdobyła również polską nagrodę literacką „Biały anioł poezji”[1].
Jest kawalerem orderów rosyjskich: im. Michaiła Łomonosowa, im. Gr. Dierżawina, im. Grybojedowa, oraz Złotej Odznaki Związku Literatów Rosji, wręczonych jej za wkład we wzmocnieniu dwustronnych kontaktów kulturalnych między dwoma narodami[2].
Jej mężem jest malarz Waleri Posztarow.
Dzieła[edytuj | edytuj kod]
- 1983 - Prozorcy (Okna) – w języku ukraińskim, wyd. "Mołod„, Kijów,
- 1984 - Ne sym Pepeliaszka (Nie jestem Kopciuszkiem), wyd. „Nar. Mładeż”
- 1987 - Nulewa grupa (Grupa zerowa), wyd. „Nar. Mładeż”
- 1990 - Prawopis na nadeżdata (Ortografia nadziei), „Wydawnictwo Wojskowe”
- 1992 - Dełfini na suszata (Delfiny na lądzie), Dobricz
- 1994 - Peti sezon (Piąty sezon), wyd. „Christo Botew”
- 1995 - Risunki ot edin grad (Rysunki z pewnego miasta) – w języku francuskim, wyd. „Changement”
- 1997 - Zemen gejm (Ziemski gem), wyd. „Iwan Wazow”
- 2000 - Trebnik, ili Pisma ot Bełonogata (Brewiarz, czyli Listy od Białonóżki), wyd. „Byłgarski Pisateł”
- 2002 - Belijat włak (Biały pociąg), wyd. „Zachari Stojanow”
- 2005 - Nije (My), wyd. „Byłgarski Pisateł”
- 2006 - Kesten na dłanta (Kasztan na dłoni) – w j. rosyjskim, wyd. „Woskriesenje”, Moskwa
- 2007 - Nije (My) – w języku macedońskim, wyd. „Makawej”, Macedonia
- 2008 - Masa za trima (Stół dla trojga) – w języku serbskim, wyd. „Arka”, Skopje
- 2009 - Beli pejzażi (Białe pejzaże) – w języku polskim, wyd. „Ibis”, Warszawa
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Автобиография, „Елка Няголова”, 14 sierpnia 2010 [dostęp 2017-01-28] (bułg.).
- ↑ a b Елка Няголова [online], liternet.bg [dostęp 2017-01-28].