Eino Tamberg
| Data i miejsce urodzenia |
27 maja 1930 |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
24 grudnia 2010 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Eino Tamberg (ur. 27 maja 1930 w Tallinnie, zm. 24 grudnia 2010 tamże)[1] – estoński kompozytor i pedagog.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Edukacje muzyczną rozpoczął w domu i kontynuował naukę gry fortepianowej u Valentine’a Riivesa[2]. W latach 1947–1953 studiował kompozycję w Konserwatorium w Tallinnie pod kierunkiem Eugena Kappa[2][3]. Był dyrektorem muzycznym w Estońskim Teatrze Dramatycznym w Tallinnie (1952–1953), reżyserem dźwięku w Estońskim Radiu (1953–1959) oraz doradcą Estońskiego Związku Kompozytorów (1960–1969)[2]. Od 1968 wykładał kompozycję w tallińskim Konserwatorium[2][3]. W latach 1978–2005 był kierownikiem Katedry Kompozycji, od 1983 jako profesor[2].
Kompozycje Tamberga były wykonywane w krajach skandynawskich, Rosji, Niemczech i Francji, a także w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Jego utwory miały w swoim repertuarze takie wiodące orkiestry, jak Filharmonia Nowojorska, waszyngtońska National Symphony Orchestra, Szwedzka Królewska Orkiestra Filharmoniczna, Göteborg Symphony Orchestra, Helsinki Philharmonic Orchestra, Oslo Symphony Orchestra i inne. Dyrygowali nimi słynni dyrygenci, m.in. Walerij Giergijew, Mstisław Rostropowicz, Neeme Järvi, Paavo Järvi i inni[2].
W 1997 roku odznaczony został estońskim Orderem Herbu Państwowego IV klasy[4].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Tamberg był przeciwnikiem romantycznego nurtu w muzyce estońskiej końca lat 50.[2]. Skomponowany w duchu neoklasycyzmu Concerto Grosso (1956) był jednym z przełomowych dzieł tzw. "Nowej Fali" i oznaczał powrót modernizmu do post-stalinowskiej muzyki estońskiej[2][3]. Utwór ten został nagrodzony złotym medalem na międzynarodowym festiwalu muzycznym w Moskwie[3]. Był też wykonywany podczas Międzynarodowego Praskiego Wiosennego Festiwalu Muzycznego w 1959[2].
Wśród kompozycji Tamberga czołowe miejsce zajmują utwory orkiestrowe i sceniczne. Pisał też muzykę kameralną i na instrumenty solowe oraz utwory wokalne. Jest autorem czterech symfonii, dziewięciu koncertów na instrument solowy, czterech oper, trzech baletów oraz muzyki teatralnej i filmowej[1][2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Vaitmaa 2004 ↓.
- ↑ a b c d e f g h i j Eino Tamberg. [w:] Estonian Music Information Centre [on-line]. [dostęp 2018-04-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-12)]. (ang. • est.).
- ↑ a b c d
Merike Vaitmaa: Tamberg, Eino. [w:] Oxford Music Online. Grove Music Online [on-line]. 2001-01-20. [dostęp 2018-04-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-12)]. via Oxford University Press. (ang.).
- ↑ Eesti Tänab 1995-2001. Eesti Vabariigi President 1992-2001. [dostęp 2020-01-17]. (ang. • niem. • est.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Merike Vaitmaa: Tamberg, Eino. W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. T. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Eino Tamberg w bazie AllMusic (ang.) (ang.)
- Dyskografia Eino Tamberg w bazie MusicBrainz (ang.) (ang.)
- Eino Tamberg w bazie Discogs.com (ang.) (ang.)
- Eino Tamberg w Estonian Music Information Centre (ang.)