Elżbieta Branicka

Elżbieta Branicka
	; Korczak
Rodzina	Braniccy herbu Korczak
Data urodzenia	1792
Data śmierci	1880
Ojciec	Franciszek Ksawery Branicki
Matka	Aleksandra von Engelhardt
Mąż	Michał Woroncow
Dzieci	Siemion Woroncow, Zofia Szuwałowa
	Multimedia w Wikimedia Commons

Elżbieta Ksaweryna Branicka herbu Korczak (ur. 1792, zm. 1880) – polska arystokratka, żona Michała Woroncowa.

Była córką Franciszka Ksawerego Branickiego, hetmana wielkiego koronnego i późniejszego targowiczanina oraz Aleksandry von Engelhardt. W 1819 została wydana za mąż za Michała Woroncowa, jednego z najbogatszych i najbardziej wpływowych ludzi w Rosji. Z tego małżeństwa na świat przyszło dwoje dzieci syn Siemion (1823–1882) i córka Zofia (1825–1879)^[1]. Na jej cześć w 1829 wyhodowano bladoróżową odmianę róży^[2].

W Odessie poznała przebywającego na zesłaniu Aleksandra Puszkina i w latach 1824–1827 stała się adresatką, muzą i bohaterką jego lirycznych wierszy (np.: Spalony list, Talizman). Przyjaźń z poetą przetrwała do końca jego życia^[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Dane biograficzne na stronie Sejm Wielki.
↑ Odmiana róży.
↑ Julian Maślanka, Nieznany list Puszkina, „Pamiętnik Literacki”, t. 47 nr 1 (1956), s. 179–188.

[1] Dane biograficzne na stronie Sejm Wielki.

[2] Odmiana róży.

[3] Julian Maślanka, Nieznany list Puszkina, „Pamiętnik Literacki”, t. 47 nr 1 (1956), s. 179–188.

[1]

[2]

[3]