Farynowo (stacja kolejowa)
.jpg) Stacja w 1907 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Dane techniczne | |
| Liczba peronów |
2 |
| Liczba krawędzi peronowych |
3 |
| Linie kolejowe | |
Położenie na mapie obwodu witebskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
 55°25′27,1″N 28°34′55,9″E/55,424194 28,582194
| |
Farynowo (biał. Фарынава, ros. Фариново) – stacja kolejowa w miejscowości Farynowo, w rejonie połockim, w obwodzie witebskim, na Białorusi. Położona jest na linii Połock – Mołodeczno.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Do 1939[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
Stacja powstała wraz ze zbudowaną w latach 1902-1907 koleją bołogojsko-siedlecką[1]. W dwudziestoleciu międzywojennym była sowiecką stacją graniczną na granicy z Polską, będąc najdalej na północ położonym polsko-radzieckim kolejowym przejściem granicznym. Po stronie polskiej stacją graniczną było Zahacie. Do Zahacia z Sowietów doprowadzony był tor szeroki, a do Farynowa z Polski biegł tor normalny[2][3][4][5].
Pasażerski ruch transgraniczny był prowadzony. Był jednak niewielki. Pociągi Kolei Radzieckich wjeżdżały w głąb Polski do Zahacia, dla składów PKP Farynowo było stacją końcową. W latach 20. rozkładowo w Farynowie miały się zatrzymywać dwa transgraniczne pociągi tygodniowo. W praktyce ruch był nieregularny, a połączenia często odwoływano z powodu braku pasażerów. W latach 30. liczba osób chcących w Farynowie/Zahaciu przekroczyć granicę znacznie zmalała, spadając nawet do kilku pasażerów miesięcznie. Należy zaznaczyć, że gdy jeszcze w latach 20. istniały w okolicy drogowe przejścia granicznie, tak w latach 30. podróż koleją była jedyną możliwością legalnego przekroczenia granicy w tych okolicach. Na niewielką liczbę podróżnych, prócz powodów politycznych, wpływał także brak większych ośrodków miejskich, tak po polskiej, jak i po sowieckiej stronie granicy[5].
Przez granicę głównie odbywały się transporty towarowe, a Farynowo było główną stacją przeładunkową linii. W pierwszych latach po I wojnie światowej transgraniczny ruch pociągów nie był regularny. Sytuacja unormowała się w połowie lat 20. Do Farynowa przychodziły z Polski m.in. wagony ze śląskim węglem, żelazem, maszynami czy produktami metalowymi eksportowanymi do Sowietów. Do Polski wysyłano w większości puste wagony. Import zmniejszył się w latach 30. po industrializacji ZSRR[5].
Po 1939[edytuj | edytuj kod]
W 1940 do Zahacia i Farynowa doprowadzano składy normalnotorowe z deportowanymi Polakami. Na tych stacjach komunistyczni funkcjonariusze przepędzali wysiedleńców do wagonów szerokotorowych, którymi osoby te jechały dalej, w głąb ZSRS. Po wojnie przyłączono tereny na zachód od Farynowa do Związku Radzieckiego i stacja utraciła nadgraniczny charakter[5].
Do XXI w. budynek stacyjny pochodzący z czasów carskich popadł w ruinę. Następnie został przerobiony na cerkiew i wyremontowany.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Schemat dróg żelaznych europejskiej części Rosji (1912)
- ↑ Kolejowe przejścia graniczne (1918 - 1939). semaforek.kolej.org.pl. [dostęp 2021-12-07]. (pol.).
- ↑ Платформы и пассажирское здание. Виден совмещенный путь колеи 1524 и 1435 мм. Дата 1926-1930. Источник: музей истории фотографии, Краков, станция Загатье. railwayz.info. [dostęp 2021-12-07]. (ros.).
- ↑ Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Związkiem Socjalistycznych Republik Rad o bezpośredniej osobowej i towarowej komunikacji kolejowej. Internetowy System Aktów Prawnych. [dostęp 2021-12-07]. (pol. • ros.).
- ↑ a b c d Zahacie – stacja kolejowa na najdalszym wschodzie II RP. Biełsat TV. [dostęp 2021-12-07]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Станция Фариново. railwayz.info. [dostęp 2021-12-07]. (ros.).
- Фариново. Дзяржаўнага цэнтра картографа-геадэзічных матэрыялаў і даных Рэспублікі Беларусь. [dostęp 2021-12-07]. (ros.).
| Farynowo | ||
| Linia Połock – Mołodeczno (479,987 km) | ||
  odległość: 9,563 km
|
|
odległość: 7,207 km
|
| Linia Nowopołock – Farynowo | ||
|
|
|