Feliks Frank

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Feliks Frank
podporucznik piechoty podporucznik piechoty
Data urodzenia

18 maja 1896

Data i miejsce śmierci

20 lipca 1920
fort Zohorce

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

145 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca kompanii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari

Feliks Frank (ur. 18 maja 1896, zm. 20 lipca 1920 w forcie Zohorce) – podporucznik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 18 maja 1896[1]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Dostał się do niewoli. Przebywał w obozie w Santa Maria, w którym w 1918 zorganizował kompanię karabinów maszynowych, która została wcielona do 6 Pułku Piechoty im. Zawiszy Czarnego będącego protoplastą 145 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych[2].

Poległ 20 lipca 1920 w walkach pod Dubnem i Chorupaniem broniąc fortu Zahorce[3][4]. Autor historii pułku zanotował: „20 lipca wieczorem nieprzyjaciel wdziera się do fortu Zahorce. W walce o ten fort odznaczyli się w szczególności podporucznik Feliks Frank, dowódca 3 kompanii karabinów maszynowych i sierżant Michał Zarzycki. Gdy już w forcie zabrakło obsługi ciężkich karabinów maszynowych, stanęli podporucznik Frank i sierżant Zarzycki przy broni maszynowej i ostrzeliwali zawzięcie wroga, zbliżającego się do fortu. Podczas odwrotu z fortu ogniem karabinów maszynowych zasłaniali do ostatniej chwili odwrót resztek batalionu. W tej nierównej walce zginął śmiercią bohaterską podporucznik Frank, zarąbany szablami po wystrzeleniu ostatniego naboju”[5]. Za ten czyn podporucznik Frank został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari[5]. Podany wyżej opis jest niezgodny z zeznaniami żołnierzy pułku, którzy wrócili z bolszewickiej niewoli. Według tych zeznań porucznik Frank wycofał się z Dubna w kierunku wsi Ptycza, gdzie „przebił się przez placówki kozackie, jednakowoż pod Rudnią, otoczony wielkimi siłami bolszewickimi, wydany przez ludzi cywilnych, został zamordowany”[6].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-10-25]..
  2. Grochot 1930 ↓, s. 6.
  3. Grochot 1930 ↓, s. 24, 43.
  4. Lista strat 1934 ↓, s. 190, tu podano, że poległ 20 czerwca 1920 w Dubnie.
  5. a b Grochot 1930 ↓, s. 24.
  6. Kolekcja ↓, s. 4.
  7. Kolekcja ↓, s. 1.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921 roku, s. 996.
  9. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-10-25]..
  10. Grochot 1930 ↓, s. 46.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]