Feliks Frank
podporucznik piechoty | |
Data urodzenia |
18 maja 1896 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
20 lipca 1920 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska |
dowódca kompanii |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Feliks Frank (ur. 18 maja 1896, zm. 20 lipca 1920 w forcie Zohorce) – podporucznik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 18 maja 1896[1]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Dostał się do niewoli. Przebywał w obozie w Santa Maria, w którym w 1918 zorganizował kompanię karabinów maszynowych, która została wcielona do 6 Pułku Piechoty im. Zawiszy Czarnego będącego protoplastą 145 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych[2].
Poległ 20 lipca 1920 w walkach pod Dubnem i Chorupaniem broniąc fortu Zahorce[3][4]. Autor historii pułku zanotował: „20 lipca wieczorem nieprzyjaciel wdziera się do fortu Zahorce. W walce o ten fort odznaczyli się w szczególności podporucznik Feliks Frank, dowódca 3 kompanii karabinów maszynowych i sierżant Michał Zarzycki. Gdy już w forcie zabrakło obsługi ciężkich karabinów maszynowych, stanęli podporucznik Frank i sierżant Zarzycki przy broni maszynowej i ostrzeliwali zawzięcie wroga, zbliżającego się do fortu. Podczas odwrotu z fortu ogniem karabinów maszynowych zasłaniali do ostatniej chwili odwrót resztek batalionu. W tej nierównej walce zginął śmiercią bohaterską podporucznik Frank, zarąbany szablami po wystrzeleniu ostatniego naboju”[5]. Za ten czyn podporucznik Frank został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari[5]. Podany wyżej opis jest niezgodny z zeznaniami żołnierzy pułku, którzy wrócili z bolszewickiej niewoli. Według tych zeznań porucznik Frank wycofał się z Dubna w kierunku wsi Ptycza, gdzie „przebił się przez placówki kozackie, jednakowoż pod Rudnią, otoczony wielkimi siłami bolszewickimi, wydany przez ludzi cywilnych, został zamordowany”[6].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1830[7] – pośmiertnie 17 maja 1921[8][9][10]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-10-25]..
- ↑ Grochot 1930 ↓, s. 6.
- ↑ Grochot 1930 ↓, s. 24, 43.
- ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 190, tu podano, że poległ 20 czerwca 1920 w Dubnie.
- ↑ a b Grochot 1930 ↓, s. 24.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921 roku, s. 996.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-10-25]..
- ↑ Grochot 1930 ↓, s. 46.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Frank Feliks. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.80-7616 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-15].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
- Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.
- Jan Grochot: Zarys historji wojennej 72-go pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie 72 Pułku Piechoty (II RP)
- Podporucznicy piechoty II Rzeczypospolitej
- Polacy – żołnierze Cesarskiej i Królewskiej Armii w I wojnie światowej
- Polegli w wojnie polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1896
- Zmarli w 1920