Fonografia
Fonografia (z gr. „zapis dźwięku”) – technika lub dział przemysłu zajmujący się zapisywaniem (i odtwarzaniem) dźwięku i muzyki.
Mianem fonografii określa się również dorobek nagrań artysty lub zespołu muzycznego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Za początek fonografii uważa się rok 1878, kiedy to Thomas Alva Edison wynalazł walcowy fonograf.
Początkowo dźwięk zapisywany był analogowo. Rozwój technologii pozwalał na doskonalenie metod zapisu, początkowo na walcach (fonograf Edisona), później na dyskach (płyta winylowa) oraz taśmie magnetycznej (kaseta magnetofonowa). Głównym mankamentem zapisu analogowego jest postępująca z czasem stopniowa utrata jakości, wynikająca z mechanicznego zużywania się elementów nośnych.
Wraz z rozwojem mikroprocesorów i komputerów pojawiła się możliwość zapisu cyfrowego, który gwarantował bezstratne przechowywanie informacji dźwiękowej. Początkowo używano kaset magnetofonowych, jednak w latach 80. XX wieku głównym nośnikiem komercyjnej muzyki stała się płyta kompaktowa. Obecnie możliwe jest przechowywanie informacji na innych nośnikach, np. pamięć flash lub przenośny twardy dysk (wykorzystany w odtwarzaczu iPod).