Fotokonceptualizm
_1986.jpg)
Fotokonceptualizm, fotografia konceptualna – kategoria fotografii artystycznej, która narodziła się na początku lat 60. XX wieku. Jej celem było eksponowanie samego procesu twórczego. Twórcy konceptualizmu w fotografii twierdzili, że przedmiot staje się dziełem sztuki nie dlatego, że posiada pewne walory estetyczne, ale przede wszystkim dlatego, że taka jest właśnie wola samego artysty. W sztuce polskiej, po II wojnie światowej artystą, który pierwszy tworzył dzieła w tym nurcie, był Zbigniew Dłubak (1921-2005). Pionierem konceptualnej refleksji nad nowymi mediami w Polsce był także Zbigniew Staniewski (1925-2001), który opracował teorię kompleksowości fotografii. Innymi przedstawicielami tego nurtu w polskiej fotografice byli m.in. Andrzej Dudka-Dürer, Henryk Gajewski, Andrzej Jórczak, Eustachy Kossakowski, Natalia LL, Roman Opałka, Józef Robakowski, Zygmunt Rytka.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Medium czy osoba – dylematy sztuki konceptualnej na kilku przykładach Adam Sobota, Sztuka i Dokumentacja, nr 6 (2012)
- O fotografii konceptualnej
- Zbigniew Dłubak, Wybrane teksty o sztuce 1948-1977, red. Henryk Gajewski (Warszawa: Galeria Remont, 1977)
- Zbigniew Dłubak, Fotografia - czynnik wyobraźni, Fotografia, nr 10 (1970).
- Zbigniew Staniewski, Filozofia a fotografia Wrocławska Galeria Fotografii 1975
- Charles Baudelaire, O sztuce: szkice krytyczne, red. Juliusz Starzyński, tłum. Joanna Guze, t. 10, Teksty Źródłowe do Dziejów Teorii Sztuki Wrocław, Ossolineum, 1961
- http://ksiazki.onet.pl/wiadomosci/wystawa-polskiej-fotografii-konceptualnej-w-berlinie/etspz