Gajusz Fabrycjusz Luscynus
Gaius Fabricius Luscinus (ur. IV wiek p.n.e., zm. po 275 p.n.e.) – rzymski polityk z początku III wieku p.n.e., cenzor i dwukrotny konsul. Był często wzmiankowany przez pisarzy antycznych jako wzór cnót obywatelskich.
W 284 p.n.e. został wysłany do miast sprzymierzonych z Rzymem, by zapobiec ich dołączeniu do sojuszu z Tarentem. Misja nie udała się i Fabrycjusz został uwięziony[1]. W 282 p.n.e. został wybrany konsulem razem z Kwintusem Emiliuszem Papusem. Podczas sprawowania przez Fabrycjusza urzędu konsula odniósł zwycięstwa nad Samnitami, Lukanami i Brucjami. Po tych zwycięstwach celebrował triumf[2]. W tym samym roku został wysłany jako poseł do Pyrrusa w celu wykupienia jeńców rzymskich. Pyrrus próbował go przekupić, lecz Fabrycjusz odmówił. Ujęty tym Pyrrus wypuścił jeńców bez zapłaty[3].
W 278 p.n.e. Fabrycjusz został wybrany po raz drugi na urząd konsula (drugim konsulem został, podobnie jak w 282 p.n.e., Kwintus Emiliusz). W tym samym roku do Gajusza przybył zbieg, który proponował otrucie króla Epiru. Fabrycjusz odesłał go Pyrrusowi[3].
W 275 p.n.e. został wybrany cenzorem. Podczas sprawowania przez niego tego urzędu zwalczał zamiłowanie do zbytku, usuwając z listy senatorów Publiusza Korneliusza Rufinusa, konsula w 290 p.n.e. za posiadanie przez niego dziesięciu miar wagi srebrnych wyrobów[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Józef Zając, Fabrycjusz, [w:] Ryszard Kulesza (red.), Słownik kultury antycznej, wyd. 2, Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, 2012, s. 176, ISBN 978-83-235-0942-4.