Gambit Stauntona

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
abcdefgh
8
a8 – Czarna wieża
b8 – Czarny skoczek
c8 – Czarny goniec
d8 – Czarny hetman
e8 – Czarny król
f8 – Czarny goniec
g8 – Czarny skoczek
h8 – Czarna wieża
a7 – Czarny pionek
b7 – Czarny pionek
c7 – Czarny pionek
d7 – Czarny pionek
e7 – Czarny pionek
g7 – Czarny pionek
h7 – Czarny pionek
f5 – Czarny pionek
d4 – Biały pionek
e4 – Biały pionek
a2 – Biały pionek
b2 – Biały pionek
c2 – Biały pionek
f2 – Biały pionek
g2 – Biały pionek
h2 – Biały pionek
a1 – Biała wieża
b1 – Biały skoczek
c1 – Biały goniec
d1 – Biały hetman
e1 – Biały król
f1 – Biały goniec
g1 – Biały skoczek
h1 – Biała wieża
8
77
66
55
44
33
22
11
abcdefgh
Gambit Stauntona (A82-A83)

Gambit Stauntonagambit szachowy oznaczony w encyklopedii otwarć kodami A82 i A83, charakteryzujący się sekwencją posunięć:

1.d4 f5
2.e4!?

Jest najbardziej agresywnym sposobem gry przeciwko obronie holenderskiej. Białe poświęcają piona w zamian za jak najszybszy rozwój swoich figur i zdobycie przestrzeni celem ataku na osłabione skrzydło królewskie przeciwnika.

Choć czarne mają możliwość nie przyjęcia gambitowego piona (2...d6 lub 2...e6), to jednak zdecydowanie najlepszym dla nich posunięciem jest 2...f:e4. Najpopularniejszą kontynuacją gry jest teraz 3.Sc3 Sf6 4.Gg5 (lub 4.f3), grający białymi ma również do wyboru natychmiastowe 3.f3. Czarne muszą bronić się bardzo dokładnie i aktywnie, aby nie otrzymać gorszej pozycji.

Nazwa gambitu pochodzi od nazwiska angielskiego szachisty Howarda Stauntona, który po raz pierwszy zastosował go w 1846 r. w Londynie przeciwko Bernhardowi Horwitzowi.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]