Obrona holenderska
| a | b | c | d | e | f | g | h | ||
| 8 |              | 8 | |||||||
| 7 | 7 | ||||||||
| 6 | 6 | ||||||||
| 5 | 5 | ||||||||
| 4 | 4 | ||||||||
| 3 | 3 | ||||||||
| 2 | 2 | ||||||||
| 1 | 1 | ||||||||
| a | b | c | d | e | f | g | h | ||
Obrona holenderska – otwarcie szachowe, charakteryzujące się posunięciami:
- d4 f5
Pierwszą analizę tego otwarcia podał w 1789 roku holenderski szachista Elias Stein (1748-1812). Teoria obrony holenderskiej wiele zawdzięcza mistrzom świata Aleksandrowi Alechinowi i Michaiłowi Botwinnikowi. Z powodzeniem stosowali ją również między innymi Tigran Petrosjan, Bent Larsen i Samuel Reshevsky. Uważana za agresywną ze strony czarnych, nie jest powszechnie stosowana przez silnych arcymistrzów. Czarne wybierają to otwarcie, gdy sytuacja turniejowa zmusza je do omijania remisowych wariantów i zdecydowanej walki o wygraną. Unikają wówczas gambitu hetmańskiego lub obrony słowiańskiej, w których to otwarciach białe mają znacznie więcej okazji do szybkich wymian i forsowania gry na remis lub szybkiego przejścia do końcówki. Obrona holenderska jest również skuteczną bronią przeciw mistrzom gry końcowej, którzy gorzej czują się w skomplikowanych pozycjach.
W pierwszym posunięciu (1...f5) czarne atakują ważne pole e4 i przygotowują atak na królewskim skrzydle. Ruch ten jednak opóźnia rozwój figur i osłabia pozycję króla. Otwarcie jest zatem ryzykowne dla graczy, którzy go dobrze nie znają i nie jest polecane początkującym szachistom. W głównych wariantach białe stosują kontruderzenie w centrum c2-c4 oraz fianchetto na skrzydle królewskim (po ruchu g2-g3 ustawiają białopolowego gońca na polu g2). Przez lata za najsilniejszą dla czarnych kontynuację uważano wariant leningradzki, którego ideą jest rozwinięcie czarnopolowego gońca na przekątną a1-h8 (czyli królewskie fianchetto). Obecnie arcymistrzowie częściej stosują wariant stonewall.
Białe w drugim posunięciu mają do dyspozycji kilka innych możliwości, w tym agresywne gambity Stauntona (2.e4) i Spielmanna (3.g4). Często, zwłaszcza w partiach historycznych, drugim ruchem białych jest 2.g3, ale otwarcie w tym przypadku zazwyczaj transponuje do jednego z podanych poniżej wariantów.
Obrona holenderska jest debiutem zamkniętym. W klasyfikacji encyklopedii otwarć szachowych jest oznaczona kodami ECO od A80 do A99.
Podstawowe warianty[edytuj | edytuj kod]
| klasyczny | 2.c4 Sf6 3.g3 e6 4.Gg2 Ge7 5.Sf3 0-0 6.0-0 d6 |
| stonewall | 2.c4 Sf6 3.g3 e6 4.Gg2 d5 |
| leningradzki | 2.c4 Sf6 3.g3 g6 |
| gambit Stauntona | 2.e4 |
| gambit Spielmanna | 2.Sc3 Sf6 3.g4 |
| wariant Gg5 | 2.Gg5 |
Wybrana literatura[edytuj | edytuj kod]
- Jacob Aagaard (2001), Dutch Stonewall, Everyman Chess, ISBN 978-1-85744-252-6
- Jan Piński (2002), Classical Dutch, Everyman Chess, ISBN 1-85744-307-1
- Simon Williams (2003), Play the Classical Dutch, Gambit, ISBN 978-1-901983-88-3
- Neil McDonald (2004), Starting out: The Dutch Defence, Everyman Chess, ISBN 1-85744-377-2
- Sverre Johnsen, Ivar Bern, Simen Agdestein (2009), Win With the Stonewall Dutch, Gambit, ISBN 1-906454-07-8
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Chess Opening Explorer (ang.)