Hōkyō-ji
35°55′03″N 136°27′52″E/35,917547 136,464481| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Rodzaj klasztoru | |
| Właściciel | |
| Prowincja | |
| Typ zakonu |
męski |
| Założyciel klasztoru | |
| Fundator |
Ijira Tomonari |
| Materiał budowlany |
drewno, cegła, kamień |
| Data budowy |
1278 |
Położenie na mapie Japonii  | |
| 35°55′03″N 136°27′52″E/35,917547 136,464481
| |
Hōkyō-ji (jap. 寳慶寺) – klasztor szkoły zen tradycji sōtō założony przez Jakuena w rejonie Echizen w prefekturze Fukui. Jeden z najstarszych klasztorów zen w Japonii.
Historia klasztoru[edytuj | edytuj kod]
Klasztor ten znajduje się u stóp góry Ginnapō na początku doliny Ajimi w rejonie Echizen prefektury Fukui.
W 1261 roku Jakuen (chiń. Jiyuan) opuścił klasztor Eihei i udał się na górę Ginnanpō, około 25 kilometrów od Eihei-ji, gdzie jego jedynymi towarzyszami były dzikie zwierzęta. Po jakimś czasie odnalazł go tam Ijira Tomotoshi, przywódca lokalnej rodziny Fujiwara, która panowała w dystrykcie Ōno. W 1278 roku jego syn Tomonari rozpoczął budowę klasztoru dla Jakuena. Klasztor ten otrzymał nazwę Hōkyō, zapożyczoną od nazwy okresu baoqing, w czasie którego Eihei Dōgen studiował w Chinach u mistrza Tiantonga Rujinga. Nazwa sugeruje, że Jakuen pragnął uwiecznić pamięć o Rujingu[1].
Około 1280 roku do społeczności mnisiej w tym klasztorze dołączył Giun, który w przyszłości zostanie spadkobiercą Dharmy Jakuena. W 1282 roku również Keizan Jōkin zamieszkał w Hōkyō-ji i tu - jak sam twierdził - pod kierunkiem Jakuena osiągnął swoje oświecenie w 1285 roku. Chociaż został później uczniem Tettsū Gikaia, zawsze czcił Jakuena jako swojego nauczyciela. W 1296 roku Jakuen dokonał przekazu Dharmy dla Giuna. W cztery lata później, tuż przed śmiercią Jakuena, Giun został drugim opatem klasztoru. W czasie pełnienia tej funkcji przez okres 15 lat zyskał zaufanie rodziny Hatano i wprowadził linię przekazu Giuna do Eihei-ji. W 1314 został opatem Eihei-ji i piastował to stanowisko przez 18 lat[2].
Przez wybór mnicha z Eihei-ji, którym był Jakuen, Ijirowie zademonstrowali życzliwość dla rodu Hatano - potężnej rodziny zarówno w Echizen jak i we władzach siogunatu. W 1278 i 1299 roku Ijira podkreślił swoje przywiązanie do siogunatu ogłaszając, że Hōkyō-ji został wybudowany ku czci regenta Hōjō Tokiyori (1277-1263). Wszelkie dotacje dla klasztoru były jawnym wyrażeniem politycznych intencji. W 1346 roku Ijira podarował klasztorowi wyobrażenia dwu bóstw - Jikokutena (skt Dhritarasztra, strażnika wschodu oraz Tamontena (skt Wajśrawana), strażnika północy. Dary przekazano klasztorowi w imieniu sioguna Ashikagi Takaujiego jako wyraz wdzięczności za poparcie w walce przeciwko Południowemu Dworowi. W 1365 roku Ijirowie darowali klasztorowi nowe tereny jako ofiarę za przyszłe oświecenie właśnie zmarłego Takaujiego[3].
Hōkyō-ji służył także jako główne miejsce religijnej praktyki dla rodziny Ijirów. Ich nastawienie religijne było typowe dla ówczesnych warstw wojowników - wykazywało cechy ekskluzywne i eklektyczne. W 1365 roku Ijira zarządził, iż klasztor ten powinien był zawsze związany ze szkołą sōtō i być prowadzony przez opatów, którzy otrzymali przekaz twarzą w twarz od mistrza z linii przekazu Jakuena. Równocześnie jednak zastrzegał, aby dewocjonalne rytuały dla różnych buddyjskich bóstw były wykonywane co pięć dni. Również od 1365 roku Ijira zaczął brać udział w wyborach opatów, aby podkreślić obecności swojej rodziny we wspólnocie mnisiej. Niektórzy z badaczy przypuszczają, że Giun należał do rodu Ijirów[4].
Pierwsi opaci Hōkyō-ji[edytuj | edytuj kod]
- Jakuen (zm. 1299)
- Giun (do 1314 roku)
- Donki (do 1333 roku)
- Tōri
- Giin
- Kiyū
- Sosan
- Kishun
- Eikyū
- Eigi
- Meisan
- Reiju
- Erin
- Kenkō (do 1457 roku)
- Nyokin
- Soshi
- Zenshō
- Soboku
- Tōgyoku
- Ikō (zm. 1572)
Linia przekazu Jakuena rozdzieliła się na dwie gałęzie: Hōkyō-ji i Eihei-ji. Ostatnim opatem Hōkyō-ji, który objął stanowisko opata w Eihei-ji był Donki w roku 1362. Na sto lat obie te linie się rozdzieliły i dopiero Kenkō z Hōkyō-ji został w 1457 roku również opatem Eihei-ji i zajmował to stanowisko do 1468 roku. Linia Jakuena opatów Eihei-ji przekazywała sobie tekst Busso shōden bosatsukai sahō, będący podręcznikiem ordynacji wskazań i przypomnieniem, że stanowisko opata, czyli "linia klasztorna" i własna linia Dharmy opatów są tym samym. Dlatego każdy opat Eihei-ji przekazywał to stanowisko tylko własnemu wybranemu uczniowi. Gdy Kenkō został opatem Hōkyō-ji, to odziedziczył linię Dharmy poprzedniego opata tego klasztoru - Erina. Gdy jednak został opatem Eihei-ji, to technicznie był człowiekiem z zewnątrz z innej linii przekazu. Kenkō w 1457 roku odziedziczył linię Jakuena z Eihei-ji, co oznaczało zrezygnowanie przez niego z poprzedniej linii przekazu w celu osiągnięcia nowej pozycji w Eihei-ji. W swojej historii linii Jakuena Kenkō zracjonalizował swoją pozycję poprzez zmniejszenie wszelkich różnic pomiędzy tymi dwoma liniami Jakuena. Był opatem Eihei-ji do 1468 roku, po czym opatem został jego uczeń Kenzei (do 1474 roku).
Adres klasztoru[edytuj | edytuj kod]
- 〒912-0434 福井県大野市宝慶寺1-2 (jap.)
- 1 Hōkyōji, Ōno-shi, Fukui-ken, Japonia
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia/źródła[edytuj | edytuj kod]
- Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.
- William M. Bodiford: Sōtō Zen in Medieval Japan. Honolulu: University of Hawaii Press, 1993, s. 343. ISBN 978-0-8248-3303-9.