Jan Darnowski (oficer)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Darnowski
Ilustracja
Porucznik Porucznik
Data i miejsce urodzenia

16 stycznia 1879
Gogolinek

Data i miejsce śmierci

9 listopada 1920
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Armia Wielkopolska
Wojsko Polskie

Jednostki

4 pułk Strzelców Wielkopolskich

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
powstanie wielkopolskie
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari

Jan Darnowski (ur. 16 stycznia 1879 w Gogolinku, zm. 9 listopada 1920 w Warszawie) – żołnierz armii niemieckiej, powstaniec wielkopolski, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej. Kawaler Orderu Virtuti Militari. Pośmiertnie awansowany na stopień kapitana.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Gogolinku, w rodzinie Jana i Anny z Talaskich[1]. Absolwent seminarium nauczycielskiego[2]. W 1914 wcielony do armii niemieckiej. W jej szeregach walczył na frontach I wojny światowej. W 1918 wstąpił do oddziałów powstańczych i walczył na północnym odcinku frontu wielkopolskiego[2]. Na czele kompanii, a potem II batalionu 4 pułku Strzelców Wielkopolskich wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. 14 września 1920 w trakcie akcji pułku na tyły 170 BP bolszewickiej, baony niespodziewanie natknęły się na silny opór nieprzyjaciela. Brawurowe natarcie baonu por. Darnowskiego po pięciogodzinnej walce przyniosło rozbicie oddziałów 165 BP bolszewickiej, która straciła ok. 600 zabitych i 300 rannych. W boju Darnowski odniósł śmiertelną ranę i zmarł w szpitalu w Warszawie[2][3]. Za czyn ten pośmiertnie odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu „Virtuti Militari”. Pochowany został na cmentarzu w Byszewie. Pośmiertnie awansowany na stopień kapitana.

Żonaty z Teofilą Sierakowską. Miał dzieci: Alfonsa, Irenę, Marię, Bernarda, Renatę i Bolesława[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]