Jaskółczy ogon (architektura)
Jaskółczy ogon (rybi ogon) – motyw ozdobny w kształcie dwóch ćwierćkół odwróconych łukami do siebie stosowany w architekturze różnych krajów i okresów. Występował m.in. w jednej z odmian późnośredniowiecznego blankowania[1].
W XIV i XV wieku głównie we Włoszech rozpowszechniło się ozdobne blankowanie budowli nieobronnych, gdzie zęby czyli tzw. merlony w blankach przybierały kształt „jaskółczego ogona” (blankowanie gibellińskie)[2]. Jaskółczym ogonem nazywano także nakładkowe, zacięte trapezowo[3] łączenie ciesielskie konstrukcji drewnianych[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Witold Szolginia: Architektura i budownictwo. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1882, s. 143, ISBN 83-204-0291-3.
- ↑ Krystyna Kubalska-Sulkiewicz, Monika Bielska-Łach, Anna Manteuffel-Szarota: Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007, s. 47, ISBN 978-83-01-12365-9.
- ↑ Sztuka świata. Słownik terminów A-K. T. 17. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2013, s. 279, ISBN 978-83-213-4726-4.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 65. ISBN 83-85001-89-1.