Jaskinia Romanowska Studnia
50°20′40″N 16°43′54″E/50,344567 16,731536| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie |
gm. Kłodzko |
| Długość |
15 m |
| Deniwelacja |
9 m |
| Wysokość otworów |
440 m n.p.m. |
| Wysokość otworów nad dnem doliny |
ok. 70 m |
| Ekspozycja otworów |
ku górze |
| Ochrona i dostępność |
nieistniejąca |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie Polski  | |
| 50°20′40″N 16°43′54″E/50,344567 16,731536
| |
Jaskinia Romanowska Studnia – nieistniejąca obecnie jaskinia krasowa, która znajdowała się w złożu białego marmuru na wschodnim grzbiecie Rychtarzowej Góry (498 m n.p.m.)[1] w paśmie Krowiarek (Sudety Południowo-Wschodnie) w pobliżu wsi Romanowo, na terenie kamieniołomu, w jego południowo-zachodniej części.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Jaskinia została odsłonięta w kamieniołomie „Romanowo” w sierpniu 1974 r., w czasie prowadzenia robót ziemnych mających przygotować fundamenty pod maszyny do przerobu kamienia. 31 sierpnia 1974 r. pierwszych pomiarów i oględzin dokonał Tadeusz Rojek. Jaskinię eksplorował również Marian Pulina. Tego samego roku jaskinię zasypano podczas prac budowlanych bez przeprowadzania szczegółowych badań.
Opis jaskini[edytuj | edytuj kod]
Otwór o owalnym kształcie i rozmiarach 1,2 × 0,6 m prowadził do studzienki, która na głębokości 2 m rozdwajała się.
- Rozgałęzienie zachodnie, opadające pionowo, miało średnicę ok. 0,3 m i zagruzowane dno na głębokości 4,5 m. Z dna prowadził ciasny i niedostępny korytarzyk pod kątem ok. 4º, opadający w kierunku północno-wschodnim.
- Rozgałęzienie wschodnie przechodziło w niski i stromy korytarz, który pod kątem 50º opadał początkowo ku wschodowi. W tej części korytarza na południowej ścianie znajdowała się wnęka o rozmiarach 0,8 m szerokości, 1,2 m długości i wysokości 1,7 m. Po kilku metrach korytarz skręcał na północny wschód i na głębokości 6,5 m przechodził w ciasne przewężenie o średnicy ok. 0,3 m. Za przewężeniem pionowy próg o wysokości 1,5 m i dalej zwężający się korytarz w kierunku północno-zachodnim, którego nie udało się zbadać z powodu ciasnoty.
Spąg korytarzy pokrywał rumosz skalny różnej wielkości, który wykruszył się ze stropu, prawdopodobnie podczas robót budowlanych w kamieniołomie. Niewielkie ilości gliny przemieszanej z materiałem skalnym znajdowały się w rozgałęzieniu wschodnim, w salce przed przewężeniem. Również do tego miejsca dochodziło z powierzchni światło. W jaskini nie stwierdzono wyczuwalnego przepływu powietrza.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Krzysztof Radosław Mazurski, Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie, Wrocław: „Sudety” Oficyna Wydawnicza Oddziału Wrocławskiego PTTK, 1995, s. 88, ISBN 83-85550-48-8, OCLC 749840118.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz Rojek Jaskinia Romanowska Studnia w: Jaskinie Sudetów, zb. pod red. Mariana Puliny, Polskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk o Ziemi, Warszawa 1996, ISBN 83-900997-9-9
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Romanowska Studnia. [w:] Jaskinie Polski [on-line].