Julian Poznański

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Julian Poznański
Pełne imię i nazwisko

Julian Juliusz Poznański

Data i miejsce urodzenia

5 maja 1880
Warszawa

Data i miejsce śmierci

22 marca 1949
Warszawa

Zawód, zajęcie

inżynier, pedagog

Multimedia w Wikimedia Commons

Julian Juliusz Poznański (ur. 5 maja 1880 w Warszawie, zm. 22 marca 1949 tamże) – polski inżynier i pedagog.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Młodość i wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w reformowanej, zasymilowanej i zamożnej rodzinie żydowskiej w Warszawie[1] jako syn bankiera[2] Natana (zm. 1917) i Heleny (z domu Szpilrain, zm. 1934). Dyplom inżyniera uzyskał w Szkole Inżynierskiej im. Wawelberga przy ulicy ul. Mokotowskiej 4/6 (1899)[3].

Po ukończeniu studiów został nauczycielem[4][5] w Szkole Natansona przy ul. Grzybowskiej 26/28, należącej do gminy żydowskiej w Warszawie i jej kierownikiem. W latach 1905–1908 był wykładowcą Uniwersytetu dla Wszystkich, gdzie wykładał „kreślenie techniczne”, wykłady prowadził w dzielnicy Północnej w Warszawie[6].

Okres I wojny światowej[edytuj | edytuj kod]

W 1914 roku był współzałożycielem razem z Adamem Czerniakowem Centralnego Żydowskiego Związku Rzemieślników, którego został pierwszym przewodniczącym[7]. Po wybuchu wojny organizacja koncentrowała swoją działalność na dożywianiu żydowskich uchodźców wojennych[8]. W 1915 – 1916, kieruje sekcją pracy Towarzystwa Niesienia Pomocy Żydom Ofiarom Wojny[9], organizuje przy Szkole Natansona „Jednoroczny kurs ślusarstwa”, na którym uczono młodych żydowskich uchodźców zawodu[10].

Okres II RP[edytuj | edytuj kod]

W 1919 roku współzakładał partię Polaków Wyznania Mojżeszowego Wszystkich Ziem Polskich[11] – partię asymilatorów żydowskich. W okresie międzywojennym został biznesmenem, prowadził: Biuro Komisowo Agenturowe inż. Juliusz Poznański[12] i Julian Poznański Instalacyjny sprzęt techniki Samochodowej[13].

Okres II wojny światowej[edytuj | edytuj kod]

Po wybuchu wojny organizował i prowadził sekcją edukacyjną w getcie warszawskim[14] w którym był dyrektorem oświaty gminy, przewodniczył Wydziałowi Batalionów Pracy i Oświaty Zawodowej[15]. Po likwidacji getta przeżył na sfałszowanych papierach pod Skierniewicami[16].

Zmarł 22 marca 1949 roku w Warszawie. Pochowany jest na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Miał jedną siostrę oraz dwóch braci Marcelego i Ignacego, który w okresie I Wojny Światowej został zesłany na Syberię, a następnie za agitację antysowiecką i działalność kontrrewolucyjną został rozstrzelany przez NKWD 4 grudnia 1937 roku w Moskwie[17], mąż Zofii (z domu Konińskiej), ojciec Krystyny.

Galeria[edytuj | edytuj kod]

  • Reklama firmy Juliana Poznańskiego, 1939 rok
    Reklama firmy Juliana Poznańskiego, 1939 rok
  • Grób inż. Juliana Poznańskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach
    Grób inż. Juliana Poznańskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Marcin Urynowicz „Adam Czerniaków Prezes Getta Warszawskiego”- 2009, s. 42.
  2. ↑ Nekrolog w; Kurjer Warszawski. R. 97, 1917, nr 340.
  3. ↑ „Lista absolwentów Szkoły Mechaniczno Technicznej H. Wawelberga” w Archiwum Politechniki Warszawskiej.
  4. ↑ Izraelita nr.38 22.09.1911 s. 6.
  5. ↑ Sprawozdanie ze Stanu i Działalności 4-o Klasowej Szkoły Rzemieślniczej Istniejącej pod Nazwą „Warsztaty Naukowe” Warszawskiej Gminy Starozakonnych za Rok 1916.
  6. ↑ Uniwersytet dla Wszystkich – sprawozdanie za 1 rok działalności 1906-1907, 1907, s. 22.
  7. ↑ Elimelech Rak, „Wspomnienia żydowskiego działacza rzemieślniczego” – tłum. Marcin Urynowicz, 2010, s. 39.
  8. ↑ Marcin Urynowicz „Adam Czerniaków Prezes Getta Warszawskiego”- 2009, s. 96.
  9. ↑ Sprawozdanie z działalności Komisji Niesienia Pomocy Żydom – Ofiarom Wojny przy Warsz. Gminie Starozakonnych za czas od powstania Komisji do 31 grudnia 1916 r.
  10. ↑ Towarzystwo Niesienia Pomocy Żydom Ofiarom Wojny. 1915 i Towarzystwo Niesienia Pomocy Żydom Ofiarom Wojny. 1916.
  11. ↑ Pamiętnik pierwszego walnego zjazdu Zjednoczenia Polaków Wyznania Mojżeszowego Wszystkich Ziem Polskich, 1919 s. 96.
  12. ↑ „Spis abonentów sieci telefonicznej m.st. Warszawy P.A.S.T. Warszawskiej Sieci Okręg P.P.T.T. rok 1939/40.” Wyd. 1939 r.
  13. ↑ Warszawski skorowidz branżowy na rok 1936-37 : obejmuje: finanse, przemysł, handel, rzemiosło, wolne zawody.
  14. ↑ Mary Berg „Dziennik z getta warszawskiego” – 1983 s., 124.
  15. ↑ Meldunki z Getta Warszawskiego 1941-1943; dokumenty z Archiwum Akt Nowych, sygn.. 202/II-27 s. 50.
  16. ↑ CKŻP, Z arch ŻIH 303/V/425/P bn 2261/201180.
  17. ↑ Жертвы политического террора в СССР [online], memo.ru [dostęp 2024-04-23].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Julian_Poznański&oldid=73586502”