Kamienica Helmuta Schwartza
 Kamienica w 2024 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Piotrkowska 134 |
| Typ budynku |
kamienica |
| Styl architektoniczny | |
| Architekt | |
| Kondygnacje |
4 |
| Rozpoczęcie budowy |
1935 |
| Ukończenie budowy |
1939 |
| Pierwszy właściciel | |
Położenie na mapie Łodzi  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa łódzkiego  | |
 51°45′41,54″N 19°27′30,06″E/51,761539 19,458350
| |
Kamienica Helmuta Schwartza – modernistyczna kamienica położona przy ulicy Piotrkowskiej 134 w Łodzi.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Na mocy protokołu deklaracyjnego, spisanego w lipcu 1834, plac nr 70 przy ul. Piotrkowskiej (dz. Piotrkowska 134) objął tkacz przybyły z Czech, Gottlieb Seiberlich. Zobowiązał się on wówczas do „utrzymywania w ciągłym ruchu fabryki wyrobów bawełnianych, składającej się z 3 warsztatów, przy której 2 czeladzi użytych będzie”, a także do wybudowania drewnianego domu[1].
W listopadzie 1841 Seiberlich sprzedał nieruchomość tkaczowi z Górnego Śląska Jozefowi Stokloss (Stockloss). W tym czasie na froncie działki stał drewniany dom mieszkalny. Do połowy lat 80. Stokloss wykupił grunt działki. Jego rodzina mieszkała pod tym adresem ponad 40 lat[1].
Od drugiej połowy lat 80. posesja przy Piotrkowskiej 134, wraz z sąsiednią, przy Piotrkowskiej 136, była w rękach rodziny Schmieder. Przy czym taryfa domów z 1920 r. dalej wymieniała rodzinę Schmieder jako właścicieli. Natomiast pod koniec lat 20. XX w. nieruchomość należała do Maksa Hoffrichtera[1].
W 1934 posesję przy Piotrkowskiej 134 kupił Helmut Schwartz. W tym samym roku, w podwórzu, Schwartz wystawił dom z oficyną, według projektu Zdzisława Rydzewskiego. W 1935 rozpoczęła się budowa kamienicy frontowej, której autorem projektu był Radosław Hans[1]. Prace zakończono w 1939[2].
W 1945 po II wojnie światowej budynek przeszedł na własność skarbu państwa i został przekazany pod zarząd i użytkowanie Dyrekcji Państwowego Monopolu Spirytusowego[2].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Mimo całkowitego braku dekoracji kamienica zachowuje podstawowe klasyczne zasady. Wyraźny jest podział na część dolną, rozwinięcie w postaci czterech kondygnacji mieszkalnych i zwieńczenie, w postaci kondygnacji mezzanina. Zasada trójpodziału organizuje także część mieszkalną, trzyosiowa część środkowa flankowana jest dwoma skrajnymi wykuszami. Budowla zachowuje zasady wyznaczone przez tradycję dla zabudowy śródmiejskiej[3].
Budynek jest wpisany pod numerem 1056 do gminnej ewidencji zabytków[4].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Ulica Piotrkowska 134 w Łodzi. Historia posesji w latach 1824-1939. [online], dawna Piotrkowska [dostęp 2024-04-12] (pol.).
- ↑ a b Joanna Olenderek, Łódzki modernizm i inne nurty przedwojennego budownictwa Tom 2, Księży Młyn Dom Wydawniczy, 2012, s. 91, ISBN 978-83-7729-088-0.
- ↑ Michał Domińczak, Artur Zaguła, Typologia łódzkiej kamienicy, Łódź: Urząd Miasta Łodzi, 2018, s. 122, ISBN 978-83-945099-0-3.
- ↑ Gminna Ewidencja Zabytków [online], uml.lodz.pl [dostęp 2024-04-12] (pol.).