Kara aresztu ścisłego

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Kara aresztu ścisłego – jedna z kar dyscyplinarnych stosowanych w Wojsku Polskim.

W myśl ustawy z 1945[1] kara aresztu ścisłego polegała na zamknięciu całkowitym. Ukarani nie mogli pisać ani odbierać listów, palić tytoniu. Musieli spać na twardych pryczach i co drugi dzień pozostawali "o chlebie i wodzie". W okresie postu nie pracowali. Maksymalny okres kary wynosił 14 dni.

W latach 70. kara aresztu ścisłego polegała na ograniczeniu wolności osobistej ukaranego. Żołnierze przebywali w pojedynczych zamkniętych celach aresztu[2]. W wyjątkowych przypadkach, za zezwoleniem dowódcy (komendanta) garnizonu, mogli oni przebywać w celach ogólnych[3]. W czasie przeznaczonym na sen w celach paliło się światło dyżurne.

Ponowna kara aresztu ścisłego mogła być wykonana dopiero po upływie tylu dni, ile wynosiła poprzednia kara aresztu ścisłego[2].

Odbywanie kary aresztu ścisłego poprzedzano badaniem lekarskim celem stwierdzenia, czy nie ma przeciwwskazań do odbycia kary. W przypadku stwierdzenia złego stanu zdrowia, przełożony odraczał wykonanie kary[2].

Do aresztu żołnierzy przyjmował profos[4]. Sprawdzał on, czy żołnierz nie miał przedmiotów niedozwolonych. Odbierał broń, dokumenty osobiste, pasy, sznurowadła, pieniądze i inne zbyteczne przedmioty[5] i wszystkie te przedmioty przechowywał w depozycie[3].

Przetrzymywanym w areszcie zabraniano: palić tytoniu, pić napojów alkoholowych, słuchać radia, grać w gry, grać na instrumentach muzycznych, śpiewać, rozmawiać z osobami postronnymi, hałasować, przyjmować odwiedzających, odbierać paczki, wysyłać i otrzymywać korespondencję. W odróżnieniu od kary aresztu zwykłego nie zezwalano nawet czytać gazet i regulaminów wojskowych[3].

Szeregowcy odbywający karę aresztu ścisłego nie pracowali. Wszystkich ukaranych aresztem ścisłym wyprowadzano codziennie na spacer trwający 30 minut, pojedynczo i pod nadzorem wartownika[3].

Ukarani żywieni byli co drugi dzień według należności "Z" lub "MN", a w pozostałe dni tylko należność chleba, a kawa i woda w dowolnej ilości.

Uprawnienia dyscyplinarne do stosowania tego środka dyscyplinarnego posiadali: dowódca kompanii (do 5 dni), dowódca batalionu (do 7 dni) i wyżsi przełożeni (do 14 dni)[6].

Regulamin dyscyplinarny z 1977 roku zniósł karę aresztu ścisłego pozostawiając karę aresztu.

 Osobny artykuł: kara aresztu zwykłego.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dz.U. z 1945 r. nr 37, poz. 219
  2. ↑ a b c Regulamin dyscyplinarny Sił Zbrojnych PRL Szt. Gen. 501/70 s. 32-33
  3. ↑ a b c d Regulamin służby garnizonowej i wartowniczej Sił Zbrojnych PRL Szt. Gen. 501/70 s. 127-138
  4. ↑ komendant aresztu
  5. ↑ z wyjątkiem chusteczki do nosa
  6. ↑ Regulamin dyscyplinarny Sił Zbrojnych PRL Szt. Gen. 501/70 s. 91-93

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Regulamin dyscyplinarny Sił Zbrojnych PRL Szt. Gen. 501/70; Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1970
  • Regulamin dyscyplinarny Sił Zbrojnych PRL; Szt. Gen. 792/76; Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1977
  • Regulamin służby garnizonowej i wartowniczej Sił Zbrojnych PRL; Szt. Gen. 502/70; Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1970
  • Podręcznik dowódcy drużyny; Szkol 378/69 Inspektorat Szkolenia; Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1971
  • Dekret z dnia 26 czerwca 1945 roku. Wojskowe przepisy dyscyplinarne.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kara_aresztu_ścisłego&oldid=62190749”