Kino „Atlantic”
 nr rej. 1427-A z 25.05.1990
| |
 Budynek kina, widok od strony ul. Chmielnej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Chmielna 33 |
| Ukończenie budowy |
1930 |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
 52°13′53,702″N 21°00′45,115″E/52,231584 21,012532
| |
| Strona internetowa | |
Kino „Atlantic” – najstarsze nieprzerwanie działające kino w Warszawie. Znajduje się przy ulicy Chmielnej 33. Posiada cztery sale kinowe o łącznej pojemności widowni 794 osoby.
Historia kina[edytuj | edytuj kod]
Budynek kina powstał w południowo-wschodnim narożniku posesji, na której od strony ulicy od ok. 1880 znajdowała się trzypiętrowa kamienica frontowa[1].
Otwarcie kina nastąpiło w lutym 1930. Projektantami kina byli architekci Jerzy Sosnkowski i Juliusz Żórawski, a wykonawcą Biuro Budowlane T. Czosnowski i Ska. Należało do najnowocześniejszych kin przedwojennej Warszawy i jako pierwsze było przystosowane do projekcji filmów dźwiękowych.
Budynek kina przetrwał II wojnę światową. W 1944 spłonęła natomiast kamienica frontowa i w 1946 została ona najpierw obniżona o jedno piętro, a w kolejnych latach całkowicie rozebrana[1]. „Atlantic” został ponownie otwarty 19 września 1945 jako czwarte (po „Syrenie”, „Polonii” i „Tęczy”) powojenne kino[2]. Pierwszym wyświetlonym tam filmem był radziecki film Berlin.
W końcu lat 50. XX w. kino doczekało się kapitalnego remontu. Zlikwidowano resztki ruin kamienicy przylegającej do budynku kina, a na jego dachu pojawił się słynny niebieski neon z napisem „Atlantic”. Uroczyste otwarcie nastąpiło 25 kwietnia 1960 roku i uświetniła je premiera polskiego filmu Do widzenia, do jutra. Po raz kolejny kino stało się najnowocześniejszym w mieście. Działało nieprzerwanie do końca lat 90., kiedy to zostało zamknięte do gruntownej przebudowy. Ponowne otwarcie nastąpiło 14 stycznia 2000. Kino zyskało cztery nowe klimatyzowane sale o pojemnościach: Sala A (158 miejsc), Sala B (221 miejsc), Sala C (259 miejsc), Sala D (156 miejsc). Zniknął wówczas efektowny neon i zastąpił go nowy.
Kino wyposażone jest w nowoczesną aparaturę do odtwarzania filmów w technologii 3D oraz Dolby Surround. Prezentuje repertuar komercyjny. Przy kinie znajduje się kawiarnia.
Z końcem 2020 roku firma Viktonex przestała być operatorem kina[3]. W styczniu 2021 roku kino przejęła spółka Max-Film, której właścicielem jest samorząd województwa mazowieckiego[4]. W lutym 2021 roku kino zostało włączone do sieci NoveKino.
Kino w kulturze masowej[edytuj | edytuj kod]
- W powieści Zły (1955) Leopolda Tyrmanda kino jest miejscem akcji grupy warszawskich koników usiłujących wykupić jak największą liczbę biletów[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 2. Canaletta-Długosza. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 1996, s. 64. ISBN 83-9066291-4.
- ↑ Kronika wydarzeń w Warszawie 1945−1958. „Warszawskie kalendarz ilustrowany 1959”, s. 27, 1958. Wydawnictwo Tygodnika Ilustrowanego „Stolica”.
- ↑ To koniec kultowego kina Atlantic? „Dziękujemy naszym wiernym widzom” [online], www.tvp.info [dostęp 2020-12-30] (pol.).
- ↑ Kino Atlantic ma dalej działać, będzie miało nowego operatora [online], polsatnews.pl [dostęp 2020-12-30] (pol.).
- ↑ Leopold Tyrmand: Zły. Warszawa: Wydawnictwo Czytelnik, 1990, s. 206-214. ISBN 83-07-01982-6.