Kościół staroluterański w Nowym Tomyślu
Kościół staroluterański w Nowym Tomyślu – kościół staroluterański, który znajdował się w Nowym Tomyślu od 1858 do lat 70. XX wieku. Mieścił się przy obecnej ul. Długiej[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Był to obiekt parafii (gminy) staroluterańskiej powstałej w Nowym Tomyślu w 1835[2]. Jej założycielami byli: mistrz młynarski Johann Georg Reisch, szewc Johann Christian Schupelius z Sątopów, Menzel z Borui oraz właściciel młyna Aleksander Maennel. Spośród bardziej znanych osobistości lokalnego środowiska do tego grona w 1838 wstąpił aptekarz Friedrich August Otto Kliche. W 1858 roku, po pożarze domu chirurga królewskiego Carla Heiniricha Stellmachera, pierwszego miejsca, w którym organizowano nabożeństwa, parafia wzniosła własny kościół, który został poświęcony 15 listopada 1858. W 1871 zakupiono znajdujący się vis-à-vis kościoła dom z ogrodem z przeznaczeniem na pastorówkę. W 1875 parafia posiadała 872 wyznawców, zaś krótko przed I wojną światową ok. tysiąca wiernych. Po 1919 parafia straciła około połowę liczby wiernych[2].
W okresie II Rzeczypospolitej parafia należała do Kościoła Ewangelicko-Luterskiego w Polsce Zachodniej[3].
Po 1945 kościół został przeznaczony na skład mebli, który w połowie lat 70. XX wieku spłonął. Po pożarze budynek rozebrano[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Informacja z Nowotomyskiej Galerii Internetowej (dostęp: 9-11-2014).. [dostęp 2014-11-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-09)].
- ↑ a b c Dane z witryny Nowotomyskiego Szlaku Turystyczno-Historycznego (dostęp: 9-11-2014).. [dostęp 2014-11-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-09)].
- ↑ Stefan Grelewski, Wyznania protestanckie i sekty religijne w Polsce współczesnej, Lublin 1937, s. 347-348.