Konwój BTC-78
| II wojna światowa, bitwa o Atlantyk | |||
 HMCS „Algoma” (K127) | |||
| Czas |
23–26 lutego 1945 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Przyczyna |
dążenie do przerwania dostaw wojennych aliantów przez Niemców | ||
| Wynik |
zwycięstwo Niemców | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
BTC-78 – konwój morski z okresu II wojny światowej transportujący alianckie zaopatrzenie wojenne z Milford Haven do Southend-on-Sea. Pomimo eskorty konwój stracił brytyjski statek handlowy SS „Oriskany”, który został storpedowany 24 lutego 1945 roku przez niemiecki okręt podwodny U-1208.
Konwój i jego eskorta[edytuj | edytuj kod]
W skład konwoju BTC-78[a] wchodziło dziewięć statków handlowych, w tym pochodzący z 1921 roku „Capitaine Paul Lemerle” o pojemności 4945 BRT, zbudowany w 1924 roku „Oriskany” o pojemności 1644 BRT); zbudowany w 1944 roku „Empire Labrador” (3539 BRT) i pochodzący z 1943 roku amerykański „Robert Y Hayne” (7176 BRT)[2][3]. Eskortę konwoju stanowiły początkowo trzy alianckie okręty: kanadyjska korweta HMCS „Algoma” (K127), brytyjski trałowiec HMS „Tadoussac” (J220) oraz kuter patrolowy typu Motor Launch ML-344[2][3]. 24 lutego do eskorty konwoju dołączyła druga kanadyjska korweta HMCS „Baddeck” (K147)[3].
Przebieg operacji[edytuj | edytuj kod]
Konwój rozpoczął swój rejs w piątek, 23 lutego 1945 roku, opuszczając Milford Haven i kierując się w stronę Southend-on-Sea[2]. Statki płynęły w szyku składającym się z dwóch kolumn po pięć i cztery jednostki, z korwetą HMCS „Algoma” z przodu po prawej stronie, trałowcem HMS „Tadoussac” z przodu po lewej i kutrem ML-344 z tyłu konwoju[3]. 24 lutego niemiecki U-Boot U-1208 zauważył jednostki pływające konwoju BTC-78, po czym wykonał atak torpedowy od strony lądu[3]. Wystrzelona o godzinie 4:15 torpeda trafiła w statek komodora konwoju, brytyjski parowiec „Oriskany”, który zatonął z całą załogą na pozycji 50°05′N 5°51′W/50,083333 -5,850000[3][4]. Konwój wykonał awaryjny zwrot na prawą burtę pod eskortą HMS „Tadoussac”, podczas gdy ML-344 najpierw próbował bezskutecznie zlokalizować ocalałych rozbitków, a następnie dołączył do HMCS „Algoma” w celu poszukiwania napastnika, sporadycznie zrzucając bomby głębinowe[3]. Gdy nad miejscem zatopienia „Oriskany” pojawiły się samoloty, obie jednostki eskortowe powróciły do konwoju, którego obrona została wzmocniona tego dnia przez korwetę HMCS „Baddeck”[3]. Po utracie „Oriskany” konwój już bez przeszkód dotarł do Southend-on-Sea, osiągając port przeznaczenia w dniu 26 lutego[2][3].
Podsumowanie[edytuj | edytuj kod]
Liczący dziewięć statków handlowych i trzy (później cztery) okręty eskorty konwój BTC-78 utracił jedną jednostkę o pojemności 1644 BRT – SS „Oriskany”, zatopiony przez U-1208. U-Boot po ataku wycofał się niezauważony nie odnosząc żadnych uszkodzeń, jednak jeszcze tego samego dnia został namierzony przez okręty 3. i 15. Grupy Eskortowej i zatopiony wraz z całą załogą[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Allied Convoy Codes ↓.
- ↑ a b c d Convoy BTC.78 ↓.
- ↑ a b c d e f g h i j Helgason ↓.
- ↑ Borowiak 2009 ↓, s. 612.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kanał Bristolski – Tamiza (ang. Bristol Channel to Thames)[1].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mariusz Borowiak: Żelazne rekiny Dönitza. T. 2. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Alma-Press, 2009. ISBN 978-83-7020-406-8.
- Patrick Clancey: Allied Convoy Codes. naval-history.net. [dostęp 2019-04-09]. (ang.).
- Arnold Hague: Convoy BTC.78. convoyweb.org.uk. [dostęp 2019-04-09]. (ang.).
- Guðmundur Helgason: Convoy BTC-78. uboat.net. [dostęp 2019-04-09]. (ang.).