Lina statyczna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lina statyczna

Lina statycznalina charakteryzująca się niewielkimi właściwościami dynamicznymi (wydłużenie rzędu 2–5%), przez co ma zastosowanie tam, gdzie wydłużanie się pod wpływem obciążenia jest niepożądane.

Używana jest głównie w speleologii oraz w pracach na wysokości. W górach wysokich wykorzystywana jest do poręczowania.

Budowa[edytuj | edytuj kod]

Współczesne liny statyczne produkowane są z włókien poliamidowych. Składają się z rdzenia i oplotu. Najczęściej mają średnicę od 10 do 12 mm.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

Lina statyczna w żadnym wypadku nie powinna być wykorzystywana do wspinaczki z asekuracją dolną. W razie odpadnięcia od ściany, brak właściwości pochłaniających energię skutkuje obrażeniami ciała ze złamaniem kręgosłupa włącznie. Możliwe jest też urwanie się liny.

Parametry charakteryzujące liny statyczne[edytuj | edytuj kod]

  • Średnica w milimetrach
  • Waga w gramach na metr
  • Wytrzymałość na rozciąganie w niutonach
  • Minimalna wytrzymałość na rozciąganie na węzłach w niutonach
  • Masa zewnętrznego oplotu w procentach
  • Posuw oplotu w milimetrach
  • Wydłużenie w procentach
  • Skurczenie w procentach