Loriciels

Loriciels

Państwo	Francja
Siedziba	Paryż Rueil-Malmaison
Data założenia	1983
Data likwidacji	1994
Prezes	Marc Bayle Laurant Weill
brak współrzędnych

Loriciels – francuska wytwórnia gier komputerowych, działająca w latach 1983–1994 i znana z takich przebojów, jak L’Aigle d’or oraz Billy la Banlieue. Z Loriciels współpracowali tacy projektanci, jak Louis-Marie Rocques, Jean-Philippe Biscay i Éric Chahi. Była to jedna z najstarszych spółek produkujących gry komputerowe we Francji, obok Ère informatique i Infogrames.

Historia

Założycielami Loriciels byli informatycy Laurant Weill i Marc Bayle. Nazwa wytwórni wywodziła się od komputera Oric, którego początkowo używali Weill i Bayle. Loriciels początkowo specjalizowało się w produkcji podrobionych wersji znanych przebojów na automaty oraz prostych grach przygodowych, takich jak Le Manoir du Dr Genius (1983) oraz La Mystère de Kikekankoi (1983). Sławę wytwórni zapewniła jednak dopiero przygodowa gra akcji L’Aigle d’or (1984) Louisa-Marie Rocques’a o wyprawie w głąb westfalskiego zamku w poszukiwaniu tytułowego posążka . Była to pierwsza gra Loriciels nagrodzona wyróżnieniem Tilt d’Or . Kolejną nagrodą Tilt d’Or została uhonorowana gra Billy la Banlieue (1986) Jeana-Philippe’a Biscaya, która zawierała szereg minigier inspirowanych przebojami arcade, jak również ukazywała zjawisko przestępczości w części zurbanizowanych dzielnic paryskich. Specjalnością Loriciels były także horrory, do których oprócz L’Aigle d’or zaliczały się Infernal Runner (1985) Michela Koella i Yves’a Korty, Le Pacte (1986) Érica Chahiego oraz Massacre (1987) według pomysłu Francisa Piérota .

W 1985 roku Bayle wraz z Pascalem Pellier i Jeanem-Christophe’em Maurice’em założył filię Loriciels, nazwaną Priams, która zajmowała się oprogramowaniem użytkowym. W międzyczasie wytwórnia przestawiła się na produkcję gier na nowsze komputery firm Atari, Commodore i Amstrad. Loriciels odnosiło kolejne sukcesy takimi grami, jak Space Racer (1988), Panza Kick Boxing (1989) oraz Jim Power (1992). Jednakże w 1989 roku Bayle odszedł z Loriciels, poświęcając pełnię swej uwagi Priams, w związku z czym Weill zmienił nazwę wytwórni na Loriciel. Ze względu na narastające problemy finansowe spółka ostatecznie ogłosiła upadłość w 1994 roku.

Zobacz też

• Ère informatique
• Infogrames
• Lankhor

Bibliografia

• MarionM. Bargiacchi MarionM., PORTRAIT. Éric Chahi, le développeur discret devenu une figure du jeu vidéo à la française [online], Ouest France, 7 maja 2021 [dostęp 2022-12-13] .
• AlexisA. Blanchet AlexisA., 2. From Le Vampire Fou to Billy la Banlieue: Genre, Influences and Social Commentary in 1980s French Videogames, VíctorV. Navarro-Remesal, ÓliverÓ. Pérez-Latorre (red.), Amsterdam University Press, 31 grudnia 2021, s. 59–74, DOI: 10.1515/9789048550623-004, ISBN 978-90-485-5062-3 [dostęp 2022-12-13] .
• FilipF. Jankowski FilipF., Przegrana tymczasowa, przegrana permanentna. Ludyczny i egzystencjalny charakter porażki w dwóch wersjach gry „Infernal Runner”, „Mała Kultura Współczesna”, październik 2016 [dostęp 2022-12-13] .
• FilipF. Jankowski FilipF., Tropem pierwszych francuskich survival horrorów, „Homo Ludens” (1 (14)), 2021, s. 29–42, DOI: 10.14746/hl.2021.14.2, ISSN 2080-4555 [dostęp 2022-12-13] .
• ThomasT. Ribault ThomasT., Épopée: Tales from French Game Developers, New Jersey: Hardcore Gaming 101, 2019, ISBN 978-1-79824-496-8 .
• ColinC. Sidre ColinC., From Importers to Designers and Publishers: How Distributors and Computer Stores Helped Shape the French Video Game Industry, „Kinephanos”, 5, 2015, s. 72–73 .
• ColinC. Sidre ColinC., Le contexte d’émergence d’une industrie du jeu vidéo en France (1975-1988): Logiques de production et modèles éditoriaux, „Réseaux”, N° 224 (6), 2020, s. 31–58, DOI: 10.3917/res.224.0031 [dostęp 2022-12-13] .
• Tilt d’Or, „Tilt” (17), listopad 1984, s. 42–48  (fr.).