Narteks
Narteks (dawniej też narthex lub nartex) – w architekturze wczesnochrześcijańskiej, bizantyjskiej oraz w okresie wczesnośredniowiecznym: kryty przedsionek przy przedniej (frontowej) ścianie kościoła.
Narteks powstał z podcienia otaczającego dziedziniec przed kościołem. W związku z tym w pierwotnej formie składał się z dwóch części: exonartex stanowił część otwartą na zewnątrz, przypominającą portyk, natomiast esonartex znajdował się wewnątrz budowli, jak np. w bazylice św. Ambrożego w Mediolanie[1]. Przeznaczony był przede wszystkim dla katechumenów i pokutników. W architekturze romańskiej został przekształcony w kruchtę.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Narteks – archirama.pl [online], archirama.muratorplus.pl [dostęp 2020-10-21].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 104. ISBN 83-85001-89-1.