Nowa Partia Konserwatywna (Nowa Zelandia)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nowa Partia Konserwatywna
New Conservative Party
Państwo

 Nowa Zelandia

Skrót

NC

Lider

vacat
(ostatnio Elliot Ikilei)

Data założenia

3 sierpnia 2011
(przez pierwszego lidera Colin Craig)

Ideologia polityczna

konserwatyzm, narodowy konserwatyzm

Poglądy gospodarcze

liberalizm gospodarczy z elementami etatyzmu

Liczba członków

ok. 1000-1500

Młodzieżówka

,,Young Conservatives"

Barwy

     ciemnoniebieski
     czerń

Strona internetowa

Nowa Partia Konserwatywna (ang. New Conservative Party) – nowozelandzka partia polityczna powstała w 2011 r. Ugrupowanie znane jest jako jedno z najbardziej konserwatywnych w Nowej Zelandii.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Ugrupowanie powstało w 2011 r. Formacja została zainicjowana w dłużej mierze przez byłych działaczy United Future, którzy po przybraniu przez tę formację, charakteru socjalliberalnego odłączyli się od partii i zaczęli inicjować wiele pomniejszych partii chrześcijańsko prawicowych (jaką przedtem była również United Future). W 2011 r. działacze kilku tego typu małych partii postanowili połączył siły i stworzyli wspólny projekt polityczny. W chwili powstania partii jej szeregi zasilili jeszcze niektórzy konserwatywni członkowie Partii Narodowej, niezadowoleni z dotychczasowego dyskursu swojej partii, który uważali za zbyt miałki, niezdecydowany i przytłumiony przez liberalne skrzydło partii. Partia została sformowana na zjeździe w sierpniu 2011 przez Colina Craiga[1] wieloletniego działacza na rzecz demokracji bezpośredniej w Nowej Zelandii, inicjatora kilku krajowych referendów na wniosek obywateli[2].

drzewko przedstawiające pomniejsze partie chrześcijańsko- prawicowe, których ewolucja doprowadziła do powstania partii Konserwatywnej

Początkowo ugrupowanie nosiło nazwę „Partia Konserwatywna”, lecz w 2017 zmieniła nazwę na „Nowa Partia Konserwatywna” decyzją zarządu partii[3].

Pierwsze wybory parlamentarne, w których uczestniczyła partia (2011)[4], nie były dla niej zbyt owocne – zdobyła 2,65% głosów i nie wygrała żadnego miejsca z okręgów jednomandatowych, co nie pozwoliło na przydział żadnych mandatów. Następne wybory parlamentarne okazały się dla formacji dużo bardziej łaskawe. W 2014 r. partia otrzymała niemal 4% poparcia[5]. Nie otrzymała co prawda żadnego miejsca w Parlamencie, ale stanowiło to dość satysfakcjonujący wynik jak na partię bez bardzo rozpoznawalnych polityków. Najsławniejszymi członkami partii byli Lary Balldock[6] i Gordon Copeland[7], posłowie w czasach świetności ugrupowania United Future. Obaj znani byli z bardzo konserwatywnych poglądów, osadzonych na fundamencie etyki chrześcijańskiej. Kolejna w 2017 elekcja do parlamentu znów okazała się spadkiem poparcia dla formacji. Partia zdobyła 0,2% głosów i nie zyskała żadnego miejsca w jednomandatowych okręgach wyborczych[8]. Wzrost nastąpił w 2020, kiedy na partię zagłosowało 1,5% wyborców[9].

Program[edytuj | edytuj kod]

  • ochrona wolności słowa[10]
  • przywrócenie liberalnego ustawodawstwa, dotyczącego dostępu do broni (wycofane ustawą z 2019 r. po zamachach w Christchurch)[10]
  • wprowadzenie wiążących referendów obywatelskich[11]
  • reforma więziennictwa z naciskiem na wzmocnienie jego funkcji resocjalizacyjnej[12]
  • zmniejszenie pensji poselskich do poziomu średniej krajowej[10]
  • większe nakłady na szkolnictwo wyższe, kooperacja przedsiębiorstw i rządu w zakresie zwalczania zmian klimatycznych[13]
  • zwiększenie dostępności i przystępności cen mieszkań[14]
  • delegalizacja aborcji i eutanazji (obie zalegalizowane w 2020 r.)[15]
  • sprzeciw wobec legalizacji rekreacyjnej marihuany[15]
  • przymusowe roboty dla więźniów[12]
  • odrzucenie ustawy Zielonych o zerowym zużyciu węgla i wycofanie NZ z porozumienia paryskiego[16]
  • uznanie za małżeństwa jedynie związków kobiety i mężczyzny[17]
  • usunięcie z ordynacji wyborczej specjalnych okręgów, przewidzianych dla populacji maoryskiej[18]

Partia sprzeciwia się socjalizmowi, określa się jako centrystyczna gospodarczo, opowiada się za wolnym rynkiem i drobnymi regulacjami chroniącymi strategiczne kwestie dla gospodarki, jest za zlikwidowaniem zbędnych barier biurokratycznych[18].

pierwszy prezes i założyciel partii Colin Craig

Przewodnictwo[edytuj | edytuj kod]

  1. Colin Craig (2011-15)
  2. wakat (2015-17)
  3. Leighton Braker(2017-2020)
  4. Elliot Ikilei (2020 listopad-grudzień)
  5. wakat (od grudnia 2020)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Colin Craig announces new Conservative Party [online], NZ Herald [dostęp 2021-11-18] (ang.).
  2. ↑ Smacking law march aims to be big [online], NZ Herald [dostęp 2021-11-18] (ang.).
  3. ↑ Tuesday, 12 December 2017, 3:20 pm Press Release: Conservative Party, Conservative Party to Get New Name | Scoop News [online], www.scoop.co.nz [dostęp 2021-11-18].
  4. ↑ Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2021-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-28)].
  5. ↑ Election Results - Overall Status [online], electionresults.govt.nz [dostęp 2024-04-24] [zarchiwizowane z adresu 2014-09-21].
  6. ↑ Official Count Results - Tauranga [online], electionresults.govt.nz [dostęp 2024-04-24] [zarchiwizowane z adresu 2013-02-23].
  7. ↑ Conservative Party NZ & TIME TO HIT THE RESET BUTTON [online], Conservative Party NZ & TIME TO HIT THE RESET BUTTON [dostęp 2021-11-18] (ang.).
  8. ↑ Official count - Overall Results [online], electionresults.govt.nz [dostęp 2024-04-24] [zarchiwizowane z adresu 2017-10-07].
  9. ↑ https://electionresults.govt.nz/electionresults_2020/index.html
  10. ↑ a b c 404 [online], New Conservative NZ [dostęp 2021-11-18] (ang.).
  11. ↑ Democracy Policy [online], New Conservative NZ [dostęp 2021-11-18] [zarchiwizowane z adresu 2020-09-11] (ang.).
  12. ↑ a b Rehabilitation Policy [online], New Conservative NZ [dostęp 2021-11-18] [zarchiwizowane z adresu 2020-09-11] (ang.).
  13. ↑ Environment Policy [online], New Conservative NZ [dostęp 2021-11-18] [zarchiwizowane z adresu 2020-09-21] (ang.).
  14. ↑ Housing Policy [online], New Conservative NZ [dostęp 2021-11-18] [zarchiwizowane z adresu 2020-09-11] (ang.).
  15. ↑ a b Family Policy [online], New Conservative NZ [dostęp 2021-11-18] [zarchiwizowane z adresu 2020-09-22] (ang.).
  16. ↑ Primary Industries Policy [online], New Conservative NZ [dostęp 2021-11-18] [zarchiwizowane z adresu 2020-09-11] (ang.).
  17. ↑ Family Policy [online], New Conservative NZ [dostęp 2021-11-18] [zarchiwizowane z adresu 2020-09-22] (ang.).
  18. ↑ a b New Conservatives defend Western culture as 'greatest in the world', warn NZ 'sliding toward socialism' | Newshub [online], web.archive.org, 11 lipca 2020 [dostęp 2021-11-18] [zarchiwizowane z adresu 2020-07-11].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Nowa_Partia_Konserwatywna_(Nowa_Zelandia)&oldid=73597250”