Nowy gladiator

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nowy gladiator
Autor

Waleria Marrené-Morzkowska

Typ utworu

powieść obyczajowa

Wydanie oryginalne
Miejsce wydania

Warszawa

Język

polski

Data wydania

1857

Wydawca

Aleksander Nowolecki

Nowy gladiator – debiutancka powieść Walerii Marrené-Morzkowskiej, wydana w 1857 roku. Jej fragmenty opublikowała rok wcześniej „Gazeta Warszawska”.

Fabuła[edytuj | edytuj kod]

Wacław, polski malarz mieszkający w Rzymie, odczuwa brak natchnienia. Nie potrafi z tego powodu namalować postaci Ewy na obrazie. Wkrótce poznaje kuzynkę przyjaciela, Sylwię, która to staje się nie tylko jego modelką, ale i źródłem nowej inspiracji. Gdy obraz Ewy zostaje ukończony, Wacław zamierza porzucić dziewczynę. Sylwia dowiedziawszy się o jego intencjach i przyszłych zamiarach, niszczy namalowany obraz ku rozpaczy malarza.

Recepcja[edytuj | edytuj kod]

Aleksander Niewiarowski, pierwszy recenzent powieści, zwracał uwagę na manieryczne malowanie „wszystkich rysów charakteru w przydługich rozmowach i spowiadaniu się wzajemnym osób działających”[1], nie uważał jednak Nowego gladiatora za powieść złą[a]. Kolejny recenzent, którym był Antoni Jaksa-Marcinkowski, zwrócił uwagę na pewne podobieństwo tego utworu do Pod włoskim niebem Józefa Kraszewskiego; poza tym zarzucił jej stosowanie zużytych motywów, wtórność fabuły, a w konsekwencji papierowość całej powieści:

Autorka nie umiała sobie ani obmyśleć jasno idei, ani zakreślić, ani podołać formie: jest to szereg dialogów, bez akcji, pełno frazesów błyskotnych, ale dość zużytych o miłości, uczuciu, sztuce, cierpieniach, zapoznaniu istnienia itd. itd. Aż żal, patrząc jak się autorka bije w tej pracy i nic stworzyć nie może, wydając postaci blade, sceny znajome, dialogi oklepane[2].

Jan Zachariasiewicz tonem niestroniącym od zgryźliwości[b] podziela zdanie poprzednich recenzentów, dodatkowo jednak odmawia jej talentu, który jest „jak iluminacja z różnobarwnych ciemnego koloru lampionów. Może bawić oko, łudzić zmysły, ale nie daje czystego światła”[3]. Inaczej Felicjan Faleński – owszem, uznaje „Nowego gladiatora” jako utwór niedojrzały, najsłabszy w dorobku Walerii, jednak nie odmawia mu doniosłości podejmowanej problematyki. Dostrzega nawet pewne pokrewieństwo z Portretem owalnym Edgara Allana Poego. Ostatecznie autor Kwiatów i kolców stwierdza:

Nowy gladyator jest tylko metafizyczną rozprawą o samowładztwie piękna, w warunkach, które się żadną miarą przymierzyć do życia nie dadzą. Oderwane pojęcia noszą nazwiska osób, coś niby działają, chcą, czują, ale łudzić się nie należy, są to tylko pozory życia i każdy z tych działaczy byćby może i mógł, gdyby nie to, że z pewnością nigdy nie był”[4].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Co ciekawe, pierwsze nazwisko, z jakim skojarzyła mu się ta powieść, to... Mickiewicz: „Tytuł sam zapowiada coś męskiego, przedstawienie jakiejś walki i albo zwycięstwa, albo tragicznego, bohaterskiego upadku. Prócz tego nadaje ten tytuł dziełu charakter historyczny. Zaiste szczęśliwie pochwyciła autorka historyczne znaczenie gladiatorstwa, a myśl jej choć nie jest oryginalna, to ma tę zaletę, że jest powtórzoną po wielkim mistrzu naszym: Mickiewiczu”. Tylko czy ta opinia świadczy o powieści Morzkowskiej, czy może o samym Niewiarowskim?
  2. Recenzja zaczyna się w następujący sposób: „Rzecz dzieje się w Rzymie. Bohater tej nowej powieści jest z powołania malarzem, imię mu Wacław, autorka dodaje że rodem z Polski; podzięka się jej należy za to objaśnienie, bobyśmy narodowości jego inaczej, z toku powieści odgadnąć nie potrafili”.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Nowy gladjator. Powieść oryginalnie napisana przez p. Walerję Morzkowską, „Dziennik Literacki” 1856, nr 94, s. 319.
  2. List Antoniego Nowosielskiego, „Gazeta Warszawska” 1857, nr 137, s. 4.
  3. Nasz stół redakcyjny, „Kronika Wiadomości Krajowych i Zagranicznych” 1857, nr 10, s. 6.
  4. Walerya Morzkowska. Ocenienie literackie, „Tygodnik Illustrowany” 1868, nr 15, s. 176.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]