Okręty podwodne typu O 21

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Okręty podwodne typu O 21
Ilustracja
Kraj budowy

Holandia

Stocznia

Rotterdamse Droogdok Maatschappij (4),
Koninklijke Maatschappij De Schelde, Vlissingen (2)
Fijenoord w Rotterdamie (1)

Zbudowane

7

Użytkownicy

 Koninklijke Marine,  Kriegsmarine

Służba w latach

1940 - 1959

Uzbrojenie:
1 x 88 mm, 1 x 40 mm, 1 x 12,7 mm
Wyrzutnie torpedowe:
• dziobowe
• rufowe


4 x 533 mm, 1 zewnętrzna podwójna 533 mm
2 x 533 mm

Załoga

39 oficerów i marynarzy

Wyporność:
• na powierzchni

990 ton

• w zanurzeniu

1205 ton

Długość

77,7 m

Szerokość

6,8 m

Napęd:
2 x 7-cylindrowe silniki Diesla Sulzer 7QD42 (2 x 2500 KM), 2 x silniki elektryczne (2 x 500 KM)
Prędkość:
• na powierzchni
• w zanurzeniu


19,5 węzła
9 węzłów

Okręty podwodne typu O 21 – seria holenderskich okrętów podwodnych z okresu międzywojennego i okresu II wojny światowej, składająca się z siedmiu jednostek[1]. Cztery pierwsze, niekompletne okręty zostały pospiesznie ewakuowane do Wielkiej Brytanii. Pozostałe trzy jednostki zostały zwodowane już po aneksji Holandii przez III Rzeszę i włączone do służby w Kriegsmarine jako U-D3, U-D4 i U-D5. W trakcie działań wojennych utracono O 22 (8 listopada 1940).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jerzy Lipiński: Druga wojna światowa na morzu. Lampart, 1995, s. 548. ISBN 83-902554-7-2.