Otto Maas
Otto Maas (ur. 1871, zm. 1942?) – niemiecki lekarz neurolog. W 1898 roku otrzymał tytuł doktora medycyny w Strasburgu. Od 1910 roku do 1932 był dyrektorem kliniki w Berlin-Buch. Razem z żoną Hilde prowadził też prywatną praktykę w Berlinie-Westen. Był asystentem Hermanna Oppenheima, współpracował z Hugonem Liepmannem, Oskarem i Cecile Vogtami[1]. Według części źródeł emigrował do Palestyny; według innych, zginął w obozie koncentracyjnym nieopodal Mińska około 1942 roku[2][3].
Wybrane prace[edytuj | edytuj kod]
- Ueber die Pigmentierungen der Leber, besonders über die Hæmochromatose. Strassburg, 1898
- Beitrag zur Kenntnis hysterischer Sprachstörungen. Berliner klinische Wochenschrift 48 (1905)
- Ein Fall von linksseitiger Apraxie und Agraphie. Neurologisches Centralblatt 17, ss. 789-792 i 26, ss. 789-792 (1907)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jürgen Peiffer: Hirnforschung in Deutschland 1849 bis 1974: Briefe zur Entwicklung von Psychiatrie und Neurowissenschaften sowie zum Einfluss des politischen Umfeldes auf Wissenschaftler. Springer, s. 1109. ISBN 3-540-40690-5.
- ↑ Geschichte der Neurologie in Berlin. Von B. Holdorff, Bernd Holdorff, Rolf Winau (red.). Walter de Gruyter, 2000, s. 47, 160-161, 216. ISBN 3-11-016913-4
- ↑ Joseph S. (Joseph Stewart) Fruton: Contrasts in scientific style : research groups in the chemical and biochemical science. Philadelphia: American Philosophical Society, 1990, s. 412. ISBN 0-87169-191-4.