Park zdrojowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Park Zdrojowy w Polanicy-Zdroju

Park zdrojowy – przestrzeń publiczna w miejscowościach uzdrowiskowych; podstawowy element kompozycji centrum uzdrowisk.

Obszary zielone – parki, skwery itp. najczęściej otaczają elementy infrastruktury uzdrowisk: pijalnie, promenady itp. i są podstawowym elementem centrum uzdrowiska. Są często połączone z fontannami, stawami, które pełnią funkcje dekoracyjne. Uzdrowisko jest najczęściej w centrum terenów zielonych, i to niezależnie od okresu, kiedy powstawała infrastruktura uzdrowiskowa[1].

Funkcja[edytuj | edytuj kod]

Tereny zielone, w tym parki zdrojowe w miejscowościach uzdrowiskowych pełnią istotną rolę w kształtowaniu funkcji uzdrowiskowych, przede wszystkim ze względu na mikroklimat, który wytwarzają. Ponadto pełnią wyjątkowo istotną w takim miejscu funkcję rekreacyjną: zapewniają relaks, są miejscem spacerów i wycieczek, co jest najczęściej bardzo ważnym elementem leczenia uzdrowiskowego[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Olaf Płachta. Uzdrowiskowa przestrzeń publiczna w wybranych miejscowościach Dolnego Śląska. „Współczesne problemy i kierunki badawcze w geografii”. 2, s. 147-150. Instytut Geografii i Gospodarki Przestrzennej U J.