Paweł Salwator Piast-Riedelski

Paweł Salwator Piast-Riedelski
Paweł (Paul) Riedelski
Data i miejsce urodzenia	1884 ; Jena
Data i miejsce śmierci	11 marca 1944 ; Liverpool
Zawód, zajęcie	samozwańczy „książę Polaków i Odorzan”

Ten artykuł od 2017-07 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Paweł Salwator Piast-Riedelski, także Paweł Zbawca Piast-Riedelski, O.P. (Paul Salvator Riedelski-Piast, ur. 1884 w Jenie, zm. 11 marca 1944 w Liverpoolu^[1]) – samozwańczy „książę Polaków i Odorzan”. W latach 30. XX wieku działał w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Wedle Normana Daviesa był naturalizowanym w Liverpoolu Niemcem, niezrównoważonym na umyśle^[2].

Działalność

Uważał się za potomka w prostej linii króla Polski Bolesława II Szczodrego z dynastii Piastów i na tym opierał swoje pretensje do polskiego tronu^[3]. Sam siebie ogłosił premierem rządu. W roku 1915 zgłosił chęć udziału w pierwszym przyszłym rządzie niepodległej Polski. Po I wojnie światowej opowiedział się za Polską federacyjną na wzór szwajcarski^[2].

W latach 1930–1933 przebywał w Stanach Zjednoczonych, tam też rozpoczął rozpowszechnianie swoich samozwańczych idei; co najmniej od lipca 1936 mieszkał w Liverpoolu.

Na pewnym etapie swojej działalności udało mu się uzyskać fundusze z Ministerstwa Spraw Zagranicznych^[2].

Ustanowił Zwierzchni i Królewski Order Piastowski. Jego kanclerzem był ksiądz J.P. Chodkiewicz. Po śmierci Piasta-Riedelskiego order został przejęty przez grupę zrzeszoną w Polish Nobility Association działającą w Stanach Zjednoczonych wokół samozwańczych książąt Chylińskich-Połubińskich, która dokonała zmiany nazwy orderu na Królewski Order Piastowski (ROP).

Postać Piasta-Riedelskiego jest wspomniana w książce Wielościan autorstwa Jerzego Sosnowskiego^[4]. Ponadto jest wzmiankowany przez Szymona Konarskiego w jego dziele O heraldyce i „heraldycznym” snobizmie (Paryż, 1967)^[5].

Publikacje

Był autorem kilku publikacji i pozycji książkowych^[6]:

Prince Zbacoca-Riedelski,... Aut gaudium aut condemnationem acta nostra producunt (Reliure inconnue) (1908)
Poland. Prince Riedelski's status and reasons for his candidature to the government of Poland. Confidential report 1 (1915)
Polish Aspirations (1918)
Historical Sketch of the Dynastical Race of Piast and the Re-organised Royal and Sovereign Order of Piast (1938)
A straight talk on Poland, the Piasts, Germany (1940)
L'Ordre royal et souverain de Piast réformé: esquisse historique de la race dynastique des Piasts (1940)

Przypisy

↑ Paul Salvator Riedelski-Piast (1884–1944). Durham at War. [dostęp 2020-10-04]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c Norman Davies, The Poles in Great Britain 1914–1919, „The Slavonic and East-European Review”, 1972, Vol. L, No 118, s. 85
↑ King of Poland. Title Claimed by a Bath Resident, „The Ballarat Courier”, 23 listopada 1915, s. 4.
↑ Mariusz Cieślik: Wielościan, Sosnowski, Jerzy. wyborcza.pl, 12 czerwca 2001. [dostęp 2020-10-06].
↑ S. Konarski, O heraldyce i „heraldycznym” snobizmie, Oficyna Wydawnicza Adiutor, Warszawa 1992 s. 38.
↑ Catalogue général des livres imprimés de la Bibliothèque nationale, wyd. 1981

Linki zewnętrzne

katalog listów

[1] Paul Salvator Riedelski-Piast (1884–1944). Durham at War. [dostęp 2020-10-04]. (ang.).

[norman-2] Norman Davies, The Poles in Great Britain 1914–1919, „The Slavonic and East-European Review”, 1972, Vol. L, No 118, s. 85

[3] King of Poland. Title Claimed by a Bath Resident, „The Ballarat Courier”, 23 listopada 1915, s. 4.

[4] Mariusz Cieślik: Wielościan, Sosnowski, Jerzy. wyborcza.pl, 12 czerwca 2001. [dostęp 2020-10-06].

[5] S. Konarski, O heraldyce i „heraldycznym” snobizmie, Oficyna Wydawnicza Adiutor, Warszawa 1992 s. 38.

[6] Catalogue général des livres imprimés de la Bibliothèque nationale, wyd. 1981

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]