Philonthus lepidus

	Philonthus lepidus
	(Gravenhorst, 1802)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	chrząszcze
Podrząd	chrząszcze wielożerne
Rodzina	kusakowate
Podrodzina	kusaki
Plemię	Staphylinini
Podplemię	Philonthina
Rodzaj	Philonthus
Podrodzaj	Philonthus (Philonthus)
Gatunek	Philonthus (Philonthus) lepidus
Synonimy
	Staphylinus lepidus Gravenhorst, 1802; Philonthus (Trionthus) lepidus (Gravenhorst, 1802); Philonthus gilvipes Erichson, 1839; Gabrius contiguus Motschulsky, 1860; Philonthus contiguus (Motschulsky, 1860);
	Staphylinus lepidus Gravenhorst, 1802; Philonthus (Trionthus) lepidus (Gravenhorst, 1802); Philonthus gilvipes Erichson, 1839; Gabrius contiguus Motschulsky, 1860; Philonthus contiguus (Motschulsky, 1860);

Philonthus lepidus – gatunek chrząszcza z rodziny kusakowatych i podrodziny kusaków.

Gatunek ten został opisany w 1802 roku przez Johanna L.C.C. Gravenhorsta jako Staphylinus lepidus^[1].

Chrząszcz o wydłużonym ciele długości od 6 do 7 mm, ubarwionym czarno z żółtoczerwonymi lub czarnobrunatnymi pokrywami oraz brunatnożółtymi odnóżami, pierwszym członem czułków i nasadą ich drugiego członu. Głowę ma w zarysie owalną, nieco dłuższą niż szerszą, podobnie jak przedplecze pozbawioną mikrorzeźby. Czułki mają przedostatni człon o szerokości nie większej od długości. Pokrywy są krótsze od przedplecza, a punkty na nich są rozmieszczone gęsto i nie przekraczają rozmiarami tych na odwłoku. Piąty tergit odwłoka cechuje brak wyraźnej, błoniastej obwódki na tylnej krawędzi. Samiec ma aparat kopulacyjny symetryczny, obrócony o kąt prosty wokół osi podłużnej, zaopatrzony w paramerę podzieloną na trzy ostre wyrostki^[2].

Owad o rozsiedleniu północnopalearktycznym^[2], rozprzestrzeniony od wschodniej Francji na zachodzie^[3], przez Rosję i Kazachstan po Mongolię i Chiny^[1]. W Europie na północ sięga do Wielkiej Brytanii, południa Skandynawii, Finlandii i Karelii, a na południe po północne Włochy i Bałkany^[3]. Preferuje tereny otwarte, szczególnie z piaszczystym i wapiennym podłożem, jak nasłonecznione zbocza, pobrzeża rzek i jezior oraz rejon nadmorski. Bytuje pod gnijącymi szczątkami roślin, u nasady starych, samotnych drzew i przy korzeniach roślin. Rzadko bywa spotykany w widnych lasach^[2]^[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Lee H. Herman. Catalog of the Stapylinidae (Iscecta:Coleoptera). 1758 to the End of Second Millenium. VI Staphylinine Group (Part 2). Staphylininae: Diochini, Maorothiini, Othiini, Platyprosopini, Staphylinini (Amblyopinina, Anisolinina, Hyptiomina, Philonthina). „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 265, s. 2441–3020, 2001.
↑ ^a ^b ^c Andrzej Szujecki: Klucze do oznaczania owadów Polski cz. XIX Chrząszcze - Coleoptera z. 24 e Kusakowate - Staphylinidae: Kusaki - Staphylininae. Warszawa, Wrocław: PWN, PTE, 1980.
↑ ^a ^b ^c B. Burakowski, M. Mroczkowski, J. Stefańska. Chrząszcze – Coleoptera. Staphylinidae część 2. „Katalog Fauny Polski”. XXIII (7), 1980.

[Herman-1] Lee H. Herman. Catalog of the Stapylinidae (Iscecta:Coleoptera). 1758 to the End of Second Millenium. VI Staphylinine Group (Part 2). Staphylininae: Diochini, Maorothiini, Othiini, Platyprosopini, Staphylinini (Amblyopinina, Anisolinina, Hyptiomina, Philonthina). „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 265, s. 2441–3020, 2001.

[Szujecki-2] Andrzej Szujecki: Klucze do oznaczania owadów Polski cz. XIX Chrząszcze - Coleoptera z. 24 e Kusakowate - Staphylinidae: Kusaki - Staphylininae. Warszawa, Wrocław: PWN, PTE, 1980.

[Burakowskietal-3] B. Burakowski, M. Mroczkowski, J. Stefańska. Chrząszcze – Coleoptera. Staphylinidae część 2. „Katalog Fauny Polski”. XXIII (7), 1980.

[1]

[2]

[3]