Podnóże kontynentalne
Podnóże kontynentalne, wyniesienie kontynentalne − obszar oddzielający stok kontynentalny od równiny abisalnej, o znacznie mniejszym nachyleniu niż stok - od 0,5 do 1°. Jest to pofalowana równina, pokryta osadami naniesionymi przez prądy zawiesinowe (turbidytami) w formie nakładających się stożków[1][2]. Podnóże może być bardzo rozległe przy pasywnej krawędzi kontynentu.
W sensie geomorfologicznym należy ono do krawędzi kontynentu. Osady podnóża przykrywają granicę stoku kontynentalnego, utrudniając określenie przebiegu geologicznej granicy między cokołem kontynentalnym a właściwym oceanem. Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawie morza nie precyzuje, czy to geomorfologiczna, czy geologiczna interpretacja określa granicę "naturalnego przedłużenia kontynentu" w aspekcie prawnym[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Alyn C. Duxbury, Alison Duxbury, Keith A. Sverdrup: Oceany Świata. Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 134. ISBN 83-01-13780-0.
- ↑ C. Reid Nichols, Robert G. Williams: Encyclopedia of Marine Science. Infobase Publishing, 2009. ISBN 1-4381-1881-3.
- ↑ Peter John Cook, Chris M. Carleton: Continental Shelf Limits: The Scientific and Legal Interface. Oxford University Press, 2000, s. 27-29. ISBN 0-19-511782-4.