Proton 3
_0152.jpg)
| |
| Inne nazwy |
N-4 3 |
|---|---|
| Indeks COSPAR |
1966-060A |
| Indeks NORAD |
S02290 |
| Państwo | |
| Zaangażowani |
Ministerstwo Budowy Maszyn ZSRR |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perygeum |
185 km |
| Apogeum |
585 km |
| Okres obiegu |
92,5 min |
| Nachylenie |
63,5[1]° |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
6 lipca 1966[2] 12:57 UTC |
| Powrót do atmosfery |
16 września 1966 |
| Wymiary | |
| Kształt |
cylindryczny |
| Masa całkowita |
12 200 kg |
Proton 3 (ros. Протон) – radziecki satelita naukowy, trzeci z serii satelitów programu Proton. Wyniesiony w przestrzeń kosmiczną w lipcu 1966 roku, służył do badania wysokoenergetycznych cząsteczek promieniowania kosmicznego.
Budowa i działanie[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
W ramach testów nowej rakiety nośnej UR-500, w 1965 roku podjęto decyzję o wyniesieniu na orbitę okołoziemską czterech dużych satelitów naukowych służących do badania promieniowania kosmicznego. Metodę pomiaru wysokoenergetycznych cząsteczek opracowano już pod koniec lat 50. XX wieku, jednak do 1965 roku ZSRR nie dysponowało rakietą nośną zdolną do wyniesienia tak ciężkiego satelity na orbitę[3]. Proton 3, podobnie jak dwa poprzednie satelity serii, był wyposażony w zestaw przyrządów do monitorowania promieniowania kosmicznego (do 100 TeV), pomiaru intensywności i rozkładu energii elektronów pochodzenia galaktycznego i promieniowania gamma (powyżej 50 MeV)[4]. W porównaniu do dwóch poprzednich satelitów otrzymał dodatkowo dwa teleskopy do detekcji promieniowania Czerenkowa[5]. Z uwagi na swoją wielkość, satelity serii Proton w wydawnictwach publicystycznych i promocyjnych były często nazywane stacjami kosmicznymi, co szczególnie widać przy ich opisach na znaczkach pocztowych[6].
Misja[edytuj | edytuj kod]
Misja satelity rozpoczęła się 6 lipca 1966 roku, kiedy rakieta UR-500 wyniosła z kosmodromu Bajkonur satelitę Proton 3 na niską orbitę okołoziemską[1]. Po znalezieniu się na orbicie satelita otrzymał oznaczenie COSPAR 1966-060A. Po zakończeniu misji satelita spłonął w górnych warstwach atmosfery 16 września 1966 roku[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Gunter Krebs: Proton 1,2,3. Gunter's Space Page. [dostęp 2021-01-16]. (ang.).
- Mark Wade: N-4. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2021-01-16]. (ang.).
- Jonathan McDowell: Master Launch Log. Jonathan's Space Home Page. [dostęp 2021-01-10]. (ang.).
- Proton 3. [w:] NSSDCA Master Catalog [on-line]. NASA. [dostęp 2021-01-16]. (ang.).
- Proton 3 orbital parameters. [w:] NSSDCA Master Catalog [on-line]. NASA. [dostęp 2021-01-16]. (ang.).
- ASTRONAUTICS AND AERONAUTICS, 1965. History.NASA.GOV. [dostęp 2021-01-10]. (ang.).
- MEASUREMENTS OF THE COSMIC RAY SPECTRA IN THE 1010-1013 RANGE FROM THE PROTON-1, 2, 3 SATELLITES". Harvard edu. [dostęp 2021-01-16]. (ang.).
- Proton-series satellites. colostate.edu. [dostęp 2021-01-16]. (ang.).