RD-0120
 Silnik RD-0120 w muzeum RKK Energia | |
| Kraj pochodzenia | |
|---|---|
| Projektant | |
| Wykorzystanie | |
| Materiały napędowe | |
| Pierwszy lot | |
| Ostatni lot | |
| Osiągi | |
| Siła ciągu na poziomie morza |
1517,1 kN |
| Siła ciągu w próżni |
1961 kN |
| Impuls właściwy na poz. morza |
359 s |
| Impuls właściwy w próżni |
455 s |
| Parametry | |
| Komory spalania |
1 |
| Ciśnienie w komorze |
218 bar |
| Wymiary | |
| Długość |
4,55 m |
| Średnica |
2,42 m |
| Masa |
3450 kg |
RD-0120: silnik rakietowy produkcji radzieckiej, zaprojektowany jako odpowiedź na amerykańskie silniki RS-25 SSME, wykorzystywany specjalnie do rakiet serii Energia użytych w programie Buran. Cztery jednokomorowe silnik RD-0120 były zainstalowane w drugim stopniu rakiety. Zapas materiału pędnego pozwalał na działanie silników przez 340 sekund. Z porównania masy członu i wartości ciągu wynika, że drugi człon rakiety Energia mógłby być użyty samodzielnie[1]. Parametry pracy były bardzo zbliżone do amerykańskich silników SSME (Space Shuttle Main Engine). RD-0120 był jednak jednorazowy, w przeciwieństwie do jednostek napędowych wahadłowców USA. Nie miało więc sensu instalować go wewnątrz promu[2].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Krzysztof Bubrzyk. System transportowy Energia-Buran. „Astronautyka”. 3 (163), s. 9-11, 1989. Warszawa: Zakład Narodowy im. Ossolińskich,Wydawnictwo Wrocław, Oddział w Warszawie. ISSN 0004-623X.
- ↑ Andrzej Kotarba: Kosmos.Sowiecki wahadłowiec.. T. 85. Poznań: Amermedia Sp. z o.o., 2013, s. 11-15. ISBN 978-83-252-2125-6.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mark Wade: RD-0120. [w:] Encyclopedia Astronautica [on-line]. [dostęp 2014-10-25]. (ang.).