RIM-67 Standard ER
| |
| Informacje podstawowe | |
| Inne nazwy |
SM-1 ER / SM-2 ER |
|---|---|
| Rodzaj systemu |
przeciwlotniczy morski |
| Zwalczane cele |
statki powietrzne |
| Warstwa obrony |
dalekiego zasięgu |
| Państwo | |
| Producent | |
| Wejście do służby |
1968 |
| Pociski | |
| Rodzaje głowic |
odłamkowa |
| Zasięg |
RIM-67A: 74 km |
| Pułap plot. |
RIM-67A: 45 – 24 385 m |
| System | |
| Liczba pocisków |
2 |
| Użytkownicy | |
| USA | |
RIM-67 Standard ER – seria amerykańskich morskich rakietowych pocisków przeciwlotniczych dalekiego zasięgu należących do rodziny pocisków Standard, produkowanych obecnie przez Raytheon. Obejmuje pociski SM-1ER i SM-2ER.
_1979.JPEG)
Historia i odmiany[edytuj | edytuj kod]
Prace nad rodziną pokrewnych konstrukcyjnie standardowych pocisków rakietowych (Standard Missile – SM) podjęto w USA na początku lat 60. Pociski te początkowo powstały w dwóch odmianach: jednostopniowej średniego zasięgu RIM-66 Standard SM-1MR (medium range – średni zasięg), dla zastąpienia pocisków RIM-24 Tartar, oraz dwustopniowej dalekiego zasięgu RIM-67 Standard SM-1ER (extended range – wydłużony zasięg), dla zastąpienia pocisków RIM-2 Terrier[1].
SM-1 ER[edytuj | edytuj kod]
Pierwsza wersja RIM-67A Standard SM-1 ER miała zasięg do 67 km i pułap zwalczanych celów od 45 do 24 385 metrów (80 000 stóp)[1]. Weszła do służby w 1968 roku, zarówno na nowych okrętach, jak i dostosowanych starszych[1].
SM-2 ER[edytuj | edytuj kod]
Drugą zasadniczą wersją pocisku średniego zasięgu jest RIM-67B Standard SM-2 ER, opracowana pod kątem nowych okrętów wykorzystujących zintegrowany system kierowania obroną powietrzną Aegis[2]. Weszła do służby w 1980 roku[2]. Oprócz większego zasięgu, chociaż nie wykorzystywanego początkowo w pełni przez system Aegis, wersja ta miała wyższą prędkość, a przez to lepsze zdolności zwalczania szybkich samolotów i rakiet[2]. Może ona zwalczać cele w odległości 148 km i na wysokości 30 480 m (100 000 stóp)[1].
Pocisk ten podlegał dalszym ulepszeniom w ramach poszczególnych serii produkcyjnych (ang. block).
Opis[edytuj | edytuj kod]
Dwustopniowy pocisk na paliwo stałe. Długość wynosi 7976 mm (RIM-67A) lub 8230 mm (B)[1]. Średnica kadłuba drugiego wynosi 343 mm, a rozpiętość jego brzechw 914 mm[1]. Masa pocisku wynosi 1387,1 kg (RIM-67B)[1].
Pocisk rozwija prędkość ponad Ma 2,5[1].
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
Pociski SM-1 ER, a następnie SM-2 ER weszły na uzbrojenie amerykańskich krążowników rakietowych (pierwotnie klasyfikowanych jako fregaty) posiadających dwubelkowe wyrzutnie Mk 10 i Mk 26, zastępując na wcześniejszych z nich pociski Terrier. Były to okręty: USS „Long Beach”, „Bainbridge”, „Truxtun”, krążowniki typów Leahy, Belknap, Virginia i wczesne jednostki typu Ticonderoga[3]. Były stosowane też na niszczycielach typów Farragut i Kidd[4]. W pociski SM-1 ER przezbrojono w latach 1981-83 także włoski krążownik „Vittorio Veneto”[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h Naval Surface-to-Air Missiles 1984 ↓, s. 1275, 1278
- ↑ a b c Naval Surface-to-Air Missiles 1984 ↓, s. 1275-1276
- ↑ Modern Cruisers 1984 ↓, s. 583-586, 592-593.
- ↑ Conway’s All the world’s fighting ships, 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995, s. 581. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- ↑ Modern Cruisers 1984 ↓, s. 582.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- A fully illustrated guide to Naval Surface-to-Air Missiles. „War Machine”. vol. 6 (64), 1984. Londyn: Orbis Publishing. (ang.).
- A fully illustrated guide to Modern Cruisers. „War Machine”. vol. 3 (30), 1984. Londyn: Orbis Publishing. (ang.).