Raport płacowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Raport płacowy (ang. Salary Survey) – rezultat badania wysokości wynagrodzeń na danym terenie[1] lub w danej branży[2]. Raport zawiera informacje o wysokości wynagrodzeń na konkretnych stanowiskach w formie zagregowanej, która uniemożliwia identyfikację poziomu płac w konkretnym przedsiębiorstwie[3]. Narzędzie używane głównie przez działy personalne przedsiębiorstw w celu porównania wynagrodzeń w firmie do stawek rynkowych. Pierwsze raporty płacowe powstały w Stanach Zjednoczonych w latach 80. XX wieku. W Polsce pierwszy raport płacowy pojawił się w 1997 roku[4].

Rodzaje raportów[edytuj | edytuj kod]

Raporty płacowe w zależności od stopnia dostępności i grupy odbiorców można podzielić na dwa rodzaje:

  • Płatne, skierowane do działów personalnych i finansowych przedsiębiorstw. Podstawą tego typu opracowań są badania wynagrodzeń, w których udział biorą przedsiębiorstwa. Wyróżnia się między innymi zestawienia kapitałowe, sektorowe, branżowe czy regionalne. Dzięki temu, że dane do raportu pochodzą ze sprawdzonych źródeł, mogą stanowić podstawę do podejmowania decyzji w firmie z zakresu wynagrodzeń[5]
  • Bezpłatne, dostępne dla wszystkich zainteresowanych wysokością wynagrodzeń[6]. Wśród nich możemy wyróżnić jeszcze 2 typy opracowań:
  1. tworzone z tych samych danych, co raporty profesjonalne, ale przedstawione jedynie w ogóle (bez informacji szczegółowych, np. dane bez podziału na regiony i branże),
  2. tworzone w oparciu o dane zebrane w ankietach internetowych, na podstawie oczekiwań kandydatów wyrażonych w procesie rekrutacyjnym, raporty giełdowe i dane GUS[7]

Metody uzyskiwania danych[edytuj | edytuj kod]

Dane do raportu mogą pochodzić z różnych źródeł. Najbardziej miarodajne oraz oddające rzeczywistą sytuację na rynku wynagrodzeń są dane płacowe otrzymywane bezpośrednio od pracodawców[2]. Ze względu na wrażliwy charakter danych ich pozyskiwaniem zajmują się zazwyczaj firmy dysponujące odpowiednią infrastrukturą systemową i prawną, zapewniającą poufność przekazywanych informacji. Inną metodą zbierania danych są badania ankietowe, które wypełniają osoby prywatne. Najczęściej wykonuje się je przez internet ze względu na niskie koszty metody i szybki dostęp do uzyskiwanych danych. Zasadniczą wadą tego sposobu jest jednak brak kontroli nad prawdziwością przekazywanych informacji[2]. Prowadzący tego typu badania nie mają pewności, czy uczestnik nie popełnił błędu w trakcie wypełniania ankiety, np. pomylenie płacy brutto z netto. Innym przykładem ogólnodostępnych danych są raporty opracowywane przez działy zajmujące się rekrutacją pracowników. Tworzone są one w oparciu o informacje zebrane w trakcie procesu rekrutacyjnego. Nie są one wykorzystywane przez specjalistów w dziedzinie płac do podejmowania strategicznych dla polityki wynagrodzeń decyzji, ponieważ informują o oczekiwaniach, a nie faktycznych zarobkach kandydatów do pracy.

Typowe badanie składa się z trzech zasadniczych etapów: zbierania, statystycznej obróbki i opracowania danych. Najbardziej czasochłonny jest etap zbierania danych, ponieważ w jego trakcie odbywa się dopasowanie stanowisk (ang. mapping/matching). Proces ten uszczegóławia adekwatność stanowisk oraz przypasowuje do odpowiednich poziomów.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Raport płacowy (Salary survey). Sedla & Sedlak. [dostęp 2014-09-03].
  2. a b c Raport płacowy – trzy powody, dla których warto z niego korzystać. www.GazetaFinansowa.net, 2014-08-12. [dostęp 2014-09-03].
  3. raport płacowy – (salary survey). hrk.pl. [dostęp 2014-09-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-05)].
  4. Raporty płacowe - Sedlak & Sedlak [online], pl/Raporty_placowe.html [dostęp 2024-04-25] [zarchiwizowane z adresu 2014-09-03].
  5. Stanisława Borkowska: Skuteczne strategie wynagrodzeń – tworzenie i zastosowanie. Wolters Kluwer Polska, 2012-05-22, s. 269. ISBN 83-264-5009-X. [dostęp 2014-09-03].
  6. Największa lista bezpłatnych raportów płacowych [online], elementapp.ai [dostęp 2023-10-01] (pol.).
  7. Wynagrodzenia według stanowisk – Raport płacowy. Polska i świat – cz. 6. Infor PL, 2014-06-25. [dostęp 2014-09-03].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]