Safia Farhat
| Data i miejsce urodzenia |
1924 |
|---|---|
| Data śmierci |
7 lutego 2004 |
| Narodowość |
tunezyjska |
| Dziedzina sztuki |
malarstwo, wzornictwo, ceramika |
Safia Farhat (صفية فرحات) z domu Foudhaili (ur. 1924 w Radis, zm. 7 lutego 2004) – tunezyjska artystka, nauczycielka akademicka i działaczka na rzecz praw kobiet, pionierka sztuk wizualnych w Tunezji. Jest ceniona za wprowadzenie w swoim kraju nowoczesnej tapiserii[1], a także ze swojego wkładu w dziedzinach projektowania, malarstwa, ceramiki, tapicerki i sztuki dekoracyjnej, przy wykorzystywaniu różnych materiałów, takich jak stemple, ceramika, witraże i tapiserie[2]. Farhat założyła także pierwszy arabsko-afrykański magazyn feministyczny „Faiza”[3].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodzona w Radis w 1924 r., kształciła się we Francji i Tunezji, w tym w Instytucie Sztuk Pięknych w Tunisie[4].
W Tunezji została zapamiętana jako twórczyni nowoczesnej tapiserii. Odegrała kluczową rolę w tworzeniu współpracy między artystami i rzemieślnikami z państwowego przemysłu rzemieślniczego w okresie socjalizmu tunezyjskiego[1]. Jej rola jako pierwszej kobiety i pierwszej tunezyjskiej dyrektor postkolonialnej Szkoły Sztuk Pięknych w Tunisie pomogła zmienić kolonialną, zdominowaną przez mężczyzn kulturę szkoły na taką, która przyjęła i stworzyła pokolenie artystek i nauczycielek[1].
W 1949 r. uczestniczyła w ruchu artystycznym École de Tunis (szkoła w Tunisie), jako jedyna kobieta związana z grupą[1]. W 1959 roku założyła magazyn „Faiza”, pierwszy tunezyjski magazyn kobiecy po odzyskaniu przez kraj niepodległości[2]. Przyczyniła się do reformy i przeglądu nauczania sztuki i była pierwszą tunezyjską dyrektorką Szkoły Sztuk Pięknych w Tunisie, w której uczyła pod koniec lat pięćdziesiątych. Pełniła funkcję dyrektora Instytutu Sztuk Pięknych w Tunisie od 1966 r.[1], kierując jego nową Szkołą Architektury[4].
Zaprojektowała tunezyjskie znaczki pocztowe. W 1980 roku wydano dwa – z Koronką Czebkowską i metaloplastyką. Farhat była odpowiedzialna za jeden z nich[5].
Przyczyniła się do powstania Tunezyjskiego Stowarzyszenia Demokratycznych Kobiet i była aktywistką w obronie praw kobiet. Była również związana z Association des peintres et amateurs de'art en Tunisie (jako prezeska); Zin (jako współzałożycielka, asystentka dekoracji) i Centre des Arts Vivants w Rades (jako założycielka od 1981, wraz z mężem, Ammarem Farhat), które przekazali później państwu tunezyjskiemu[2]. Farhat tworzyła dzieła sztuki w różnych formach, w tym barwione szkło, rysunki, obrazy, płaskorzeźby, freski, a zwłaszcza dekoracyjne tapiserie. Zmarła w 2004 roku.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e "Professor first to document Tunisia's postcolonial monumental artwork", The University of Kansas, 9 października 2015.
- ↑ a b c Andrea Khalil, Gender, Women and the Arab Spring, Routledge, 14 kwietnia 2016, ISBN 978-1-317-59916-6 [dostęp 2021-04-26] (ang.).
- ↑ Patricia M.E. Lorcin, Todd Shepard, French Mediterraneans: Transnational and Imperial Histories, U of Nebraska Press, maj 2016, ISBN 978-0-8032-8875-1 [dostęp 2021-04-26] (ang.).
- ↑ a b International Educational and Cultural Exchange, U.S. Advisory Commission on International Educational and Cultural Affairs., 1973 [dostęp 2021-04-26] (ang.).
- ↑ s, On the Internet: Tunisian Chebka Lace [online], LaceNews, 30 grudnia 2010 [dostęp 2021-04-26] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Advisory Commission (1973). International Educational and Cultural Exchange. Advisory Commission on International Communication, Cultural Educational Affairs.
- African Studies Center at UCLA (1968). African Arts: Arts D'Afrique. African Studies Center, University of California, Los Angeles.
- Khalil, Andrea (14 April 2016). Gender, Women and the Arab Spring. Routledge. ISBN 978-1-317-59916-6.
- Lorcin, Patricia M. E.; Shepard, Todd (1 May 2016). French Mediterraneans: Transnational and Imperial Histories. U of Nebraska Press. ISBN 978-0-8032-8875-1.