Schron w Wielkich Koryciskach
49°16′09″N 19°47′59″E/49,269028 19,799675| Plan jaskini | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Właściciel | |
| Długość |
7,5 m |
| Deniwelacja |
4,3 m |
| Wysokość otworów |
1090 m n.p.m. |
| Wysokość otworów nad dnem doliny |
20 m |
| Ekspozycja otworów |
ku WNW |
| Data odkrycia |
1933 rok |
| Odkrywca |
A. Wrzosek |
| Kod |
(nr inwentarzowy PIG) T.B-04.01 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°16′09″N 19°47′59″E/49,269028 19,799675
| |
Schron w Wielkich Koryciskach – jaskinia, a właściwie schronisko, w Dolinie Chochołowskiej w Tatrach Zachodnich. Wejście do niej znajduje się w górnej części Wielkich Korycisk, w pobliżu Koryciańskiej Siklawy i jaskiń: Skośna Szpara, Szczelina w Wielkich Koryciskach i Wilcza Nora, na wysokości 1090 metrów n.p.m[1]. Długość jaskini wynosi 7,5 metrów, a jej deniwelacja 4,3 metrów[2].
Opis jaskini[edytuj | edytuj kod]
Jaskinię tworzy obszerna sala, do której prowadzi bardzo duży otwór wejściowy. Na jej końcu znajduje się wąski, 3,5-metrowy kominek[3].
Przyroda[edytuj | edytuj kod]
W jaskini brak jest nacieków. Ściany są wilgotne, rosną na nich glony i mchy[3].
Historia odkryć[edytuj | edytuj kod]
Pierwszą wzmiankę o jaskini opublikował A. Wrzosek w 1933 roku. Jej plan i opis sporządził R. M. Kardaś przy pomocy J. Bednarka i A. Rygiera w 1978 roku[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Tatry polskie. Mapa topograficzna 1:10 000. Zarząd Topograficzny Sztabu Generalnego WP, Wydawnictwo Czasopisma Wojskowe, 1984
- ↑ Jaskinie Tatr [online], 17 sierpnia 2017 [dostęp 2018-10-23] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-17].
- ↑ a b c Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2017-01-11].