Sergo Kuruliszwili

Sergo Kuruliszwili
Tajfun, Tajfuni
Data i miejsce urodzenia	4 września 1894 ; Saczchere
Data i miejsce śmierci	26 marca 1925 ; Warszawa
Narodowość	gruzińska
Dziedzina sztuki	poezja

Sergo Kuruliszwili, także Sergiusz Kuruliszwili ps. „Tajfun”, „Tajfuni” (ur. 4 września 1894 w Saczchere, zm. 26 marca 1925 w Warszawie)^[1] – poeta i dziennikarz, inżynier architekt gruziński. Działacz emigracji gruzińskiej w Polsce^[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Wano Kuruliszwiliego i Katarzyny z domu Nazariszwili. W Polsce zamieszkał w 1918 roku^[1], zostając konsulem Gruzji w Polsce^[3]. Początkowo publikował na łamach „Przymierza” – organu Związku Zbliżenia Narodów Odrodzonych. Od 1920 był prezesem Komitetu Organizacyjnego Klubu Gruzińsko-Polskiego (gruz. Sakartwelo-Polonetis Klubi), a następnie prezesem rady naczelnej klubu. W 1922 był redaktorem jednodniówki „Amirani”. Był prezesem Komitetu Gruzińskiego w Polsce, w którym w ramach działalności był redaktorem jednodniówek „Pro Georgia” (1922) i „Pro Patria” (1923). Ponadto w ramach działalności w klubie organizował odczyty i prelekcje, rocznicowe obchody uroczystości i pomoc materialną dla potrzebujących członków mniejszości gruzińskiej. Jesienią 1923 został redaktorem „Kuriera Stołecznego” (od 1924: „Głos Wschodu”)^[2].

Został zastrzelony przez Stefana Le Brauna^[4] około 15:00, 25 marca 1925 w kawiarni Komorowskiego przy ul. Nowy Świat 26 w Warszawie. Motywem zabójstwa była zazdrość o malarkę – Halinę Sas-Wójcicką – żonę mordercy^[2]. Przestępca oddał w kierunku poety 4 strzały – 3 w skroń i 1 w plecy^[4].

Kuruliszwili został pochowany na Cmentarzu Prawosławnym na Woli w Warszawie^[2].

Jego żoną była Maria z domu Kaufman (zm. 1927)^[2].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Był autorem dziesiątek artykułów podpisanych nazwiskiem lub inicjałami oraz licznych utworów poetyckich, często publikowanych pod pseudonimem „Tajfuni”, a także książek i broszur.

Kuruliszwili S., Gruzja, Drukarnia Synów Stanisława Niemiry, 1921;
Kuruliszwili S., Gruzja pod jarzmem bolszewickim, G. Gebethner, 1922;
Kuruliszwili S., Róże pijane: poezje, Dom Książki Polskiej, 1923;
Kuruliszwili S., Gwiezdny szlak: (nowele), skł. gł. Dom Książki Polskiej, 1923;
Kuruliszwili S., Bolszewickie niebezpieczeństwo, skł. gł. Dom Książki Polskiej, 1923;
Kuruliszwili S., Fale, 1923^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Pro Georgia: prace i materiały do dziejów stosunków gruzińsko-polskich, Tow. Gruzińsko-Polskie, 1991, ISBN 978-83-900527-0-0 [dostęp 2023-10-08] (pol.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f A.A. Woźniak A.A., Sergo Kuruliszwili (4 IX 1894 – 25 III 1925), „Pro Georgia”, Tow. Gruzińsko-Polskie, 1991, ISBN 978-83-900527-0-0 [dostęp 2023-10-08] (pol.).
↑ Sergo J.S.J. Kuruliszwili Sergo J.S.J., Z rodzinnych wspomnień o Sergo Kuruliszwili, „Pro Georgia”, Tow. Gruzińsko-Polskie, 1991, ISBN 978-83-900527-0-0 [dostęp 2023-10-08] (pol.).
↑ ^a ^b Dlaczego Le Bnin zamordował Segiusza Kuruliszwili. Gruzin uwiódł mu żonę, którą następnie porzucił, „Republika” (88), bc.wbp.lodz.pl, 30 marca 1925 [dostęp 2023-10-08] .

[:0-1] Pro Georgia: prace i materiały do dziejów stosunków gruzińsko-polskich, Tow. Gruzińsko-Polskie, 1991, ISBN 978-83-900527-0-0 [dostęp 2023-10-08] (pol.).

[:1-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f A.A. Woźniak A.A., Sergo Kuruliszwili (4 IX 1894 – 25 III 1925), „Pro Georgia”, Tow. Gruzińsko-Polskie, 1991, ISBN 978-83-900527-0-0 [dostęp 2023-10-08] (pol.).

[3] Sergo J.S.J. Kuruliszwili Sergo J.S.J., Z rodzinnych wspomnień o Sergo Kuruliszwili, „Pro Georgia”, Tow. Gruzińsko-Polskie, 1991, ISBN 978-83-900527-0-0 [dostęp 2023-10-08] (pol.).

[:2-4] Dlaczego Le Bnin zamordował Segiusza Kuruliszwili. Gruzin uwiódł mu żonę, którą następnie porzucił, „Republika” (88), bc.wbp.lodz.pl, 30 marca 1925 [dostęp 2023-10-08] .

[1]

[2]

[3]

[4]