Sheraton Grand Warsaw
 Hotel Sheraton Grand Warsaw, widok od strony placu Trzech Krzyży | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Bolesława Prusa 2 |
| Typ budynku | |
| Architekt | |
| Kondygnacje |
7 |
| Powierzchnia użytkowa |
39 000 m² |
| Rozpoczęcie budowy |
1994 |
| Ukończenie budowy |
1996 |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
 52°13′40,48″N 21°01′29,00″E/52,227911 21,024722
| |
| Strona internetowa | |
Sheraton Grand Warsaw, zwyczajowo hotel Sheraton w Warszawie – pięciogwiazdkowy hotel znajdujący się przy ul. Bolesława Prusa 2, róg placu Trzech Krzyży w Warszawie. Należy do sieci hotelowej Sheraton i tym samym grupy Marriott International.
Opis[edytuj | edytuj kod]
W okresie międzywojennym w tym miejscu znajdował się budynek należący do włoskiego towarzystwa ubezpieczeniowego Riunione Adriatica di Sicurtà, w którym mieściło się duże kino „Napoleon” (w czasie okupacji niemieckiej przemianowane na „Apollo”)[1][2]. Po II wojnie światowej na skwerze urządzonym w miejscu zniszczonego budynku ustawiono kamień z tablicą upamiętniającą Ładysława Buczyńskiego[3].
Wzniesiony w latach 1994–1996 budynek został zaprojektowany przez Tadeusza Spychałę i Piotra Szaroszyka[4]. Ma siedem kondygnacji naziemnych i dwie podziemne[4]. Hotel posiada 350 pokoi (w tym 267 w skrzydle głównym) i około 100 miejsc parkingowych[4].
Na fasadzie budynku umieszczono tablicę upamiętniającą Ładysława Buczyńskiego, zastępując istniejące w tym miejscu upamiętnienie[3]. Wcześniejsze określenie „bojownik Gwardii Ludowej” na nowej tablicy zastąpiono zwrotem „bojownik polskiego ruchu oporu”[3].
Hotel stanowił tymczasową siedzibę szeregu ambasad - Kuwejtu (2003), Luksemburga (2007), Kataru (2008) i Zjednoczonych Emiratów Arabskich (2009).
W 2019 zakończyła się modernizacja wystroju hotelu, po której zmienił on nazwę na Sheraton Grand[5].
Jest to jeden z czterech hoteli sieci Sheraton w Polsce (pozostałe mieszczą się w Sopocie, Poznaniu i Krakowie).
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Tablica upamiętniająca otwarcie hotelu -
Budynek hotelu od strony wschodniej -
Wejście do hotelu od ul. Prusa
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Eugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 229.
- ↑ Gmach Riunione Adriatica di Sicurta. warszawa1939.pl. [dostęp 2019-06-30].
- ↑ a b c Grzegorz Sołtysiak, Jerzy S. Majewski: Warszawa. Ballada o okaleczonym mieście. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Baobab, 2006, s. 200. ISBN 978-83-7626-380-9.
- ↑ a b c Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1989–2001. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2002, s. 164. ISBN 83-908950-5-6.
- ↑ Michał Wojtczuk. W latach 90. w tym miejscu rósł zagajnik. „Gazeta Stołeczna”, s. 2, 2 listopada 2021.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawa 1989–2001. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2002, s. 174. ISBN 83-908950-5-6.