Skala zdrowotności drzew Pacyniaka i Smólskiego
Skala zdrowotności drzew Pacyniaka i Smólskiego – skala zdrowotności drzew z 1973[1], stosowana w Polsce. Autorami skali są Cezary Pacyniak i Stanisław Smólski.
Skala pozwala sklasyfikować dany egzemplarz drzewa zarówno pod względem obecności szkodników, jak również uszkodzeń, wad drewna, czy ubytków fizycznych. Posiada następujące stopnie:
- stopień 1 (I) – drzewa zupełnie zdrowe, bez żadnych ubytków i obecności szkodników,
- stopień 2 (II) – drzewa z częściowo obumierającymi, cieńszymi gałęziami w wierzchołkowych partiach korony, z obecnością szkodników, zarówno ze świata roślinnego, jak i zwierzęcego, występujących w nieznacznym stopniu (pojedyncze osobniki),
- stopień 3 (III) – drzewa, które mają w 50 procentach obumarłą koronę i kłodę lub strzałę, jak również zaatakowane w znaczącym stopniu przez szkodniki,
- stopień 4 (IV) – drzewa w 70 procentach z obumarłą koroną i kłodą albo strzałą i dużymi ubytkami tkanki drzewnej,
- stopień 5 (V) – drzewa mające w ponad 70 procentach obumarłą koronę i kłodę lub strzałę, z licznymi dziuplami, w tym także martwe[2][3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Skala Pacyniaka i Smólskiego oceny stanu zdrowotnego drzewa. Encyklopedia Leśna. [dostęp 2015-09-07]. (pol.).
- ↑ Protokół ustaleń Komisji Założeń Planu Nadleśnictwa Krzystkowice. Komisji Założeń Planu Nadleśnictwa Krzystkowice, s. 27. [dostęp 2015-09-07].
- ↑ Jacek Szymaniak: Diagnostyka stanu drzew. Słońsk: kwiecień 2013. [dostęp 2015-09-07]. (pol.).