Sonderbehandlung
Sonderbehandlung (pol. traktowanie specjalne, potraktowanie szczególne) – eufemizm używany przez funkcjonariuszy nazistowskich oraz członków SS[1] do nazwania egzekucji dokonywanych bez sądu, jedynie na podstawie decyzji podjętej przez Gestapo i zatwierdzonej przez Główny Urząd Bezpieczeństwa Rzeszy.
Historia[edytuj | edytuj kod]
„Szczególne traktowanie” pojawiło się po raz pierwszy w dalekopisie szef policji bezpieczeństwa z dnia 20 września 1939 roku zaadresowanym do placówek Gestapo udzielającym zezwolenia na uproszczenie procedury skazywania na śmierć osób, które wystąpiły przeciw interesom narodu niemieckiego oraz III Rzeszy[2].
Najczęściej „szczególnie traktowano” podludzi oskarżonych o pobicie Niemca, dokonanie sabotażu, utrzymywanie stosunków intymnych z Niemcami tzw. „zhańbienie germańskiej rasy”. W praktyce „szczególne traktowanie” umożliwiało zamordowanie każdej osoby niewygodnej dla reżimu narodowych socjalistów bądź oskarżonych o dokonanie czynu zakazanego nazistowskim prawem.
Wyroki dokonywano zazwyczaj przez publiczne powieszenie skazańca w obecności Gestapo lub innych przedstawicieli władz hitlerowskich oraz spędzonej siłą na miejsce egzekucji lokalnej ludności.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Hellmuth Auerbach: Der Begriff „Sonderbehandlung” im Sprachgebrauch der SS” in Gutachten des Institut für Zeitgeschichte. Vol. 2, s. 182–189 Monachium (1966).
- ↑ Czesław Łuczak: Zagłada. KIW, Warszawa 1989, ISBN 83-05-12248-4.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Czesław Łuczak: Zagłada. KIW, Warszawa 1989, ISBN 83-05-12248-4.
- Hellmuth Auerbach: Der Begriff „Sonderbehandlung” im Sprachgebrauch der SS” in Gutachten des Institut für Zeitgeschichte. Vol. 2, s. 182–189 Monachium (1966)