Zbrzyż (obwód chmielnicki): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Linki zewnętrzne:: drobne redakcyjne |
drobne redakcyjne |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
⚫ | '''Zbrzyź''' (dawniej ''Brzezie'', inne warianty nazwy: ''Zbrzezie, Zabrzezie, Nowe Brzezie'') (ukr. Збриж) - miejscowość na rzeką [[Zbrucz]] między [[Skała Podolska|Skałą Podolską]] i [[Sidorów|Sidorowem]]. Obecnie na terenie Republiki Ukrainy. Obecnie podzielona rzeką Zbrucz na część leżącą w [[Rejon borszczowski|Rejonie borszczowskim]] (do 17 września 1939 roku w Polsce) i część leżącą w [[Rejon czemerowiecki|Rejonie czemerowieckim]] (do 17 września 1939 w ZSRR). |
||
⚫ | '''Zbrzyź''' (dawniej ''Brzezie'', inne warianty nazwy: ''Zbrzezie, Zabrzezie, Nowe Brzezie'') (ukr. Збриж) - miejscowość na rzeką [[Zbrucz]]. Obecnie na terenie Republiki Ukrainy. Obecnie podzielona rzeką Zbrucz na część leżącą w [[Rejon borszczowski|Rejonie borszczowskim]] (do 17 września 1939 roku w Polsce) i część leżącą w [[Rejon czemerowiecki|Rejonie czemerowieckim]] (do 17 września 1939 w ZSRR). |
||
== Historia: == |
== Historia: == |
||
Pierwotnie znajdowały się tu dwie wsie Charzowce i Jarosław Stary. W 1646 roku król [[Władysław IV]] wydał przywilej na lokowanie tu na prawie magdeburskim miasta o nazwie Nowe Brzezie przez kasztelana halickiego i starosty skalskiego Stanisława Lanckorońskiego z Brzezia. W 1672 roku opisane jako miasteczko w województwie podolskim. Dawniej należało do Gostyńskich, a potem do rodu Tarłów. W pobliżu Zbrzyzia znajdował się zamek (nad rzeką), kościół i klasztor |
Pierwotnie znajdowały się tu dwie wsie Charzowce i Jarosław Stary. W 1646 roku król [[Władysław IV]] wydał przywilej na lokowanie tu na prawie magdeburskim miasta o nazwie Nowe Brzezie przez kasztelana halickiego i starosty skalskiego Stanisława Lanckorońskiego z Brzezia. W 1672 roku opisane jako miasteczko w województwie podolskim. Dawniej należało do Gostyńskich, a potem do rodu Tarłów. W pobliżu Zbrzyzia znajdował się zamek (nad rzeką), kościół i klasztor [[Zakon Braci Mniejszych Kapucynów|zakonu Kapucynów]] zbudowany w 1744 roku przez starostę [[Gostyń|gostyńskiego]] [[Adam Tarło|Adama Tarło]]. Klasztor został opasany murem w kształcie toporu (od herbu Tarły). Od 1785 roku zakonnicy utrzymywali parafię w tej miejscowości. W ołtarzu znajdował się obraz Smuglewicza. Po 1830 roku w ramach represji po powstaniu listopadowym tutejszy kościół katolicki przerobiono na cerkiew prawosławną. Istniał tu także kościół św. Antoniego i Nepomucenta zbudowany w 1842 roku z 5 obrazami Smuglewicza<ref>[http://dir.icm.edu.pl/pl/Slownik_geograficzny/Tom_XIV/532 [[Słownik geograficzny Królestwa Polskiego|Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich]]]'', red. [[Bronisław Chlebowski]] i Władysław Walewski, Warszawa 1889</ref>. |
||
== Zabytki: == |
|||
* Ruiny bramy polskiego zamku z XVII wieku(?) wraz z resztkami wałów obronnych |
|||
* piwnice klasztoru Kapucynów |
|||
* pozostałości cmentarza katolickiego |
|||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
Wersja z 17:27, 21 lut 2011
Zbrzyź (dawniej Brzezie, inne warianty nazwy: Zbrzezie, Zabrzezie, Nowe Brzezie) (ukr. Збриж) - miejscowość na rzeką Zbrucz między Skałą Podolską i Sidorowem. Obecnie na terenie Republiki Ukrainy. Obecnie podzielona rzeką Zbrucz na część leżącą w Rejonie borszczowskim (do 17 września 1939 roku w Polsce) i część leżącą w Rejonie czemerowieckim (do 17 września 1939 w ZSRR).
Historia:
Pierwotnie znajdowały się tu dwie wsie Charzowce i Jarosław Stary. W 1646 roku król Władysław IV wydał przywilej na lokowanie tu na prawie magdeburskim miasta o nazwie Nowe Brzezie przez kasztelana halickiego i starosty skalskiego Stanisława Lanckorońskiego z Brzezia. W 1672 roku opisane jako miasteczko w województwie podolskim. Dawniej należało do Gostyńskich, a potem do rodu Tarłów. W pobliżu Zbrzyzia znajdował się zamek (nad rzeką), kościół i klasztor zakonu Kapucynów zbudowany w 1744 roku przez starostę gostyńskiego Adama Tarło. Klasztor został opasany murem w kształcie toporu (od herbu Tarły). Od 1785 roku zakonnicy utrzymywali parafię w tej miejscowości. W ołtarzu znajdował się obraz Smuglewicza. Po 1830 roku w ramach represji po powstaniu listopadowym tutejszy kościół katolicki przerobiono na cerkiew prawosławną. Istniał tu także kościół św. Antoniego i Nepomucenta zbudowany w 1842 roku z 5 obrazami Smuglewicza[1].
Zabytki:
- Ruiny bramy polskiego zamku z XVII wieku(?) wraz z resztkami wałów obronnych
- piwnice klasztoru Kapucynów
- pozostałości cmentarza katolickiego
- ↑ Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. Bronisław Chlebowski i Władysław Walewski, Warszawa 1889