Oblężenie Dorohobuża: Różnice pomiędzy wersjami

Oblężenie Dorohobuża
	Wojna polsko-rosyjska 1632-1634
Czas	{{{czas}}}
Miejsce	Dorohobuż
Terytorium	Rzeczpospolita Obojga Narodów
Wynik	twierdza zdobyta przez wojska rosyjskie
Strony konfliktu
Carstwo Rosyjskie	I Rzeczpospolita
Dowódcy
Fiodor Suchatin; Aleksander Lesley	Jerzy Łuskina
Siły
kilka tysięcy żołnierzy	300 żołnierzy (w tym 200 piechoty i 100 jazdy) oraz nieznana liczba Kozaków
	Położenie na mapie świata Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}\|}
	[[commons:{{{commons}}}\|Multimedia w Wikimedia Commons]]

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 17:54, 7 mar 2011

Oblężenie Dorohobuża miało miejsce w okresie początek października - 28 października 1632 podczas wojny polsko-rosyjskiej 1632-34.

Choć Sobór Ziemski zdecydował się na wojnę z Polską 20 czerwca 1632 roku, armia rosyjska wyruszyła z Moskwy dopiero 9 sierpnia i przekoczyła granicę polską 30 września. To opóźnienie działań wynikało z wewnętrznych sporów o dowództwo oraz na skutek powolnej koncentracji sił. Łącznie przeciwko Polsce skierowano siły liczące około 60 000 żołnierzy, z czego główna armia dowodzona przez Michała Szeina liczyła 25 000 żołnierzy i 158 dział.

Główna armia z powodu błotnistego terenu maszerowała wolno - 20 września opuściła Możajsk i dopiero 6 października dotarła do Wiaźmy, gdzie Szein wydzielił silną straż przednią, która pod wodzą Fiodora Suchatina i Aleksandra Lesleya ruszyła na Dorohobuż, by opanować miasto i w ten sposób otworzyć głównej armii drogę na Smoleńsk.

Twierdza miała wyremontowane wały, czego wiosną dopilnował wojewoda smoleński Aleksander Gosiewski. To pozwalało przypuszczać, że Dorohobuż stawi Rosjanom twardy opór. Garnizon twierdzy składał się z chorągwi jazdy pancernej w sile 100 koni oraz z piechoty polskiej w sile 200 żołnierzy. Komendantem garnizonu był Jerzy Łuskina. Załogę wzmacniali dodatkowo okoliczni Kozacy.

Prawdopodobnie już 14 października wojska rosyjskie częściowo spaliły miasto i wymordowały znaczną część jego mieszkańców, co świadczyło, że Dorohobuż padł wcześniej. Reszta załogi broniła się w położonym na wzgórzu zamku. Część straży przedniej armii Szeina nie czekała na zdobycie zamku i ruszyła na Smoleńsk, pod który dotarła 18 października.

Ostatecznie zamek w Dorohobużu Rosjanie zdobyli 28 października, otwierając drogę na Smoleńsk. Główna armia Szeina dotarła pod Dorohobuż dopiero 30 października, a pod Smoleńskiem stanęła w całości dopiero w grudniu. Szein urządził w Dorohobużu główny punkt zaopatrzenia dla swych wojsk.

Źródło

Dariusz Kupisz, Smoleńsk 1632-1634, Bellona, 2001, ISBN 83-11-09282-6

@@ Linia 25: / Linia 25: @@
 Główna armia z powodu błotnistego terenu maszerowała wolno - [[20 września]] opuściła [[Możajsk]] i dopiero [[6 października]] dotarła do [[Wiaźma|Wiaźmy]], gdzie Szein wydzielił silną straż przednią, która pod wodzą [[Fiodor Suchatin|Fiodora Suchatina]] i [[Aleksander Lesley|Aleksandra Lesleya]] ruszyła na [[Dorohobuż]], by opanować miasto i w ten sposób otworzyć głównej armii drogę na [[Smoleńsk]].
-Twierdza miała wyremontowane wały, czego wiosną dopilnował [[wojewodowie smoleńscy|wojewoda smoleński]] [[Aleksander Gosiewski]]. To pozwalało przypuszczać, że Dorohobuż stawi Rosjanom twardy opór. Garnizon twierdzy składał się z [[chorągiew (wojsko)|chorągwi]] [[Pancerni|jazdy pancernej]] w sile 100 koni oraz z [[Piechota polska|piechoty polskiej]] w sile 200 żołnierzy. Komendantem garnizonu był [[Jerzy Łuskina]]. Załogę wzmiaciali dodatkowo okoliczni [[Kozacy zaporoscy|Kozacy]].
+Twierdza miała wyremontowane wały, czego wiosną dopilnował [[wojewodowie smoleńscy|wojewoda smoleński]] [[Aleksander Gosiewski]]. To pozwalało przypuszczać, że Dorohobuż stawi Rosjanom twardy opór. Garnizon twierdzy składał się z [[chorągiew (wojsko)|chorągwi]] [[Pancerni|jazdy pancernej]] w sile 100 koni oraz z [[Jednostki piechoty Wojska Polskiego|piechoty polskiej]] w sile 200 żołnierzy. Komendantem garnizonu był [[Jerzy Łuskina]]. Załogę wzmacniali dodatkowo okoliczni [[Kozacy zaporoscy|Kozacy]].
 Prawdopodobnie już [[14 października]] wojska rosyjskie częściowo spaliły miasto i wymordowały znaczną część jego mieszkańców, co świadczyło, że Dorohobuż padł wcześniej. Reszta załogi broniła się w położonym na wzgórzu zamku. Część straży przedniej armii Szeina nie czekała na zdobycie zamku i ruszyła na Smoleńsk, pod  który dotarła [[18 października]].