THAICOM-2
| Indeks COSPAR |
1994-065B[1] |
|---|---|
| Indeks NORAD |
23314[1] |
| Państwo | |
| Zaangażowani |
Thaicom, ministerstwo informatyzacji i łączności |
| Model satelity | |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perygeum |
35976,9 km |
| Apogeum |
35997,8 km |
| Okres obiegu |
1446,0 min |
| Nachylenie |
3,3° |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
8 października 1994 01:07[2] UTC |
| Wymiary | |
| Masa całkowita |
(startowa) 1080; (pusty na początku / na końcu misji) 629 / 425 kg[3] |
THAICOM-2 – drugi tajlandzki geostacjonarny satelita telekomunikacyjny; pracował na pozycji orbitalnej 78°E w latach 1994-1999[3][a][2]. Planowy czas działania satelity wynosił 13,5 roku. Wyłączony i wycofany na orbitę cmentarną 30 października 2010 roku, po 16 latach pracy. Wystrzelony razem z satelitą Solidaridad 2.
Budowa i działanie[edytuj | edytuj kod]
Wobec wzrastających rodzimych potrzeb telekomunikacyjnych, rząd Tajlandii postanowił stworzyć pierwszy krajowy system łączności satelitarnej. W tym celu w październiku 1991 firma Shinawatra Computer and Communications Co. Ltd. (SC&C) zamówiła u amerykańskiej Hughes Space and Communications Company dwa satelity telekomunikacyjne. Król Tajlandii, Bhumibol Adulyadej, zdecydował, że system telekomunikacyjny będzie miał nazwę Thaicom', co miało sugerować połączenie Tajlandii z nowoczesnymi środkami łączności. Satelity otrzymały więc nazwy THAICOM-1 i THAICOM-2. Zdecydowano się na lekkie popularne modele HS-376, w wariancie L, które miały być dostarczone, odpowiednio, w 24 i 28 miesięcy. Hughes zbudował również stację kontroli i odbioru w prowincji Nonthaburi[4]. Statek pozostawał własnością rządową - przekazany ministerstwu informatyzacji, łączności i technologii 20 października[5].
Satelita posiadał trzy transpondery pasma Ku, w tym jeden zapasowy, zasilany 47 watową lampą o fali bieżącej. Pozwalało to uzyskać EIRP o wartości 50 dBW. Dodatkowo przenosił 12 transponderów pasma C, w tym 2 zapasowe, korzystające z 11 watowych wzmacniaczy. Zapewniały one większe pokrycie terytorialne (od Japonii po Singapur), przy EIRP od 33 do 38 dBW.
Zasilanie satelity pochodziło z akumulatorów niklowo-wodrowych, ładowanych przez krzemowe ogniwa słoneczne o mocy 800 W[b][3].
Kontrakt przewidywał gwarancję 13,5 roku działania, wobec normalnych 8-10 lat dla modeli HS-376. Satelita zakończył pracę w 2010 roku.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b THAICOM 2. N2YO. [dostęp 2014-01-08]. (ang.).
- ↑ a b Mark Wade: Thaicom. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2014-01-08]. (ang.).
- ↑ a b c Thaicom 2. Thaicom. [dostęp 2014-01-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-08)]. (ang.).
- ↑ Backgrounder: Boeing in Southeast Asia. Boeing, 2013-11. s. 5. [dostęp 2014-01-08]. (ang.).
- ↑ Thaicom satellite project. Thaicom. s. 3. [dostęp 2014-01-08]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Gunter Krebs: Thaicom 1,2. Gunter's Space Page. [dostęp 2014-01-08]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Geo-Orbit - wizualizacje zasięgu wiązek satelity THAICOM-1/2 (ang.)