Vortex (gra komputerowa)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Vortex
Producent

Argonaut Software

Wydawca

JP: Pack-In-Video
Am.Płn.: Electro Brain
PAL: Sony Electronic Publishing

Reżyser

Neil Jackson

Projektant

Nic Cusworth
Michael Powell

Artysta

Alistair McNally

Główny programista

Michael Powell

Kompozytor

Justin Scharvona

Data wydania

JP: 1994-12-09
Am.Płn.: 1994-09
PAL: 1995

Gatunek

Shoot 'em up

Tryby gry

gra jednoosobowa

Wymagania sprzętowe
Platforma

Super NES

Vortex – trójwymiarowa strzelanka wyprodukowana przez Argonaut Software i wydana przez Electro Brain na konsole Super Nintendo Entertainment System we wrześniu 1994[1]. Tytuł jest jedną z niewielu gier, które wykorzystują rozszerzone możliwości graficzne koprocesora Super FX GSU-1.

Rozgrywka[edytuj | edytuj kod]

Gracz kieruje eksperymentalnym mechem, nazwanym Morphing Battle System, przez siedem światów należących do Aki-Do Forces[2]. MBS ma cztery tryby działania, co spowodowało spekulacje, że pomysł na grę mógł być zaczerpnięty z niewydanej gry, która miała bazować na serialu animowanym Transformers: Generation 2[3]. W rozmowie z Retro Gamer, programista Michael Wong-Powell potwierdził jednak, że Vortex i Transformers były zupełnie oddzielnymi projektami, z których drugi został anulowany w trakcie[4].

Odbiór gry[edytuj | edytuj kod]

Electronic Gaming Monthly ocenił grę na 6 na 10. Recenzent uznał, że tempo gry jest powolne, ale też pochwalił unikalny pomysł i duże wyzwanie gry[5]. Trzech recenzentów magazynu GameFan dało grze – odpowiednio – oceny 79%, 72% i 70%[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Super NES Games. Nintendo of America. [dostęp 2004-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2004-06-19)].
  2. Vortex. SNES Central.
  3. Nadia Oxford: Transformers: Robots in Disgust. 1UP.com, 3 lipca 2007. [dostęp 2013-01-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 października 2007)].
  4. The Making of: Vortex. „Retro Gamer”, s. 38-41, październik 2015. 
  5. Review Crew: Vortex. „Electronic Gaming Monthly”, s. 32, październik 1994. 
  6. „GameFan”. s. 31.